All posts by : Nicolas Smyrnakis

Όσο και να δουλεύει ένας άνθρωπος με τον εαυτό του, όταν συμβαίνει ένα τόσο οριακό γεγονός, αναθεωρεί και επαναπροσδιορίζει. Θέλει δεν θέλει. Άλλη σημαντικότητα έχει στη ζωή σου η έννοια της ευγνωμοσύνης όταν όλα πηγαίνουν καλά κι άλλη αφού κινδυνέψει η ζωή του παιδιού σου (και μόνο που το λέω κάτι μέσα μου κλωτσά με αγανάκτηση).

Είμαστε ξεχασιάρικα όντα οι άνθρωποι. Κι όμως, η επιτυχία, η ευτυχία, η αγάπη, η συντροφικότητα, όλα θέλουν υπενθύμιση. Εμείς τείνουμε να τα θεωρούμε αυτονόητα. Αυτονόητο που δεν υπενθυμίζεται σταματά να υφίσταται και κινδυνεύει να μετατραπεί σε αδιανόητο.

Νομίζω ότι πρέπει να τα ζούμε όλα, όχι σαν να είναι η τελευταία μας μέρα – τι κυνικό και μακάβριο – μα σαν να γεννηθήκαμε μόλις. Πρωτάρηδες στη ζωή. Όπως ένα παιδί. Όλα καινούρια. Κάθε μέρα που ξυπνάμε να μηδενίζει το ρολόι του χρόνου και να ξεκινάμε από την αρχή.

Τις τελευταίες μέρες είμαστε ακόμα πιο συνειδητά δίπλα στο παιδί. Και στους δύο δηλαδή. Και στον Γρηγόρη και στον Αλκίνοο. Όταν είσαι συνειδητά εκεί σε μια αγκαλιά έχει άλλη υφή, έχει άλλη γεύση το φιλί, όταν το «σ’ αγαπώ» είναι συνειδητό έχει άλλη αξία, είναι, πώς το λένε, πιο γλυκός ο ήχος του. Ο χρόνος περνά αλλιώτικα, στρωτά, αρμονικά, απολαμβάνεις ό,τι συμβαίνει και η ανησυχία καταλαγιάζει.

Μας ρωτάνε συνέχεια. «Πώς είναι δυνατόν να πέρασε η ρόδα από πάνω του και να μην έπαθε κάτι πολύ σοβαρό; Πιστεύετε ότι έγινε θαύμα;». Τις πρώτες μέρες αναρωτιόμασταν κι εμείς. Προσπαθούσαμε να δώσουμε απάντηση. Όχι πια.

Πλέον δεν προσπαθούμε να το εξηγήσουμε γιατί χάνουμε χρόνο από την ουσία που είναι να αφεθούμε στο να ζήσουμε αυτό που δεν κατανοούμε. Ο μόνος τρόπος για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι πρώτα να το εκτιμήσουμε. Να πάλι που επανέρχεται η ίδια έννοια. Ευγνωμοσύνη. Τίποτα πιο κοντά στην συνειδητή ευτυχία.

Πρέπει να καταναλώσεις φαιά ουσία για να σκεφτείς ότι είσαι ζωντανός, υγιής, ότι τα παιδιά σου είναι δίπλα σου, ότι ζεις σε μια οργανωμένη κοινωνία, ότι έχεις ένα πιάτο φαγητό. Θέλει συνειδητή δουλειά για να ενεργοποιήσεις τις αισθήσεις σου ώστε να γεύεσαι ό,τι δοκιμάζεις, να νιώθεις ό,τι αγγίζεις, να αφουγκράζεσαι ό,τι ακούς, να συνειδητοποιείς ό,τι βλέπεις, να μυρίζεις και την ανάσα σου ακόμα.

Εκτός όμως από την αξία της «συνειδητότητας» επιβεβαιώσαμε και κάτι ακόμα: «Αν δεν είναι υγείας δεν είναι πρόβλημα». Γκρινιάζουμε για τα μικρά και καθημερινά και εννοείται πως έχουμε το απόλυτο δικαίωμα να το κάνουμε. Ποιος είμαι εγώ που θα πω το αντίθετο; Όταν όμως το παρακάνουμε διαπράττουμε ύβρη. Αποτελεί ιεροσυλία απέναντι στην ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

«Η πιθανότητα να υπάρχουμε είναι τετρακόσια τρισεκατομμύρια προς ένα» διάβασα κάπου. Επομένως, το μεγαλύτερο θαύμα είναι ότι ζούμε. Τι άλλο επομένως μας μένει παρά να χαρίζουμε τρελές αγκαλιές, να μοιράζουμε φιλιά, να λέμε «ευχαριστώ», να φωνάζουμε το «σ’ αγαπώ» και να μην τσιγκουνευόμαστε το «μπράβο». Και να προσέχουμε. Πολύ.

Μακάρι η δική μας περιπέτεια να γίνει η αφορμή έστω κι ένας οδηγός, την επόμενη φορά που θα βρεθεί σε έναν μικρό δρόμο μιας γειτονιάς να κόψει προληπτικά ταχύτητα ώστε να μην αναγκαστεί να κόψει, όπως έγινε με εμάς, αφού χτυπήσει ένα παιδί.

Tο νου μας, αγαπημένοι μου, στα παιδιά σας και στα παιδιά όλου του κόσμου!

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ

Για να βγει και κάτι παραγωγικό από αυτή την ιστορία έχουμε ήδη ανακινήσει το θέμα της δημιουργίας παιδικής χαράς στην περιοχή που χτύπησε ο μικρός. Η πιο κοντινή είναι χιλιόμετρα μακριά. Μέχρι χθες δεν είχα ιδέα ότι οι παιδικές χαρές… σώζουν ζωές. Τώρα ξέρω.

Σχετικότατα άρθρα:

Αμάν ρε μάνα!

Φοβάμαι μήπως δεν ζήσω

16 μαθήματα που έλαβα (ή επιβεβαίωσα) το 2020

«Νικόλα έλα αμέσως. Ένα αμάξι χτύπησε τον Γρηγόρη». Δεν πιστεύεις ότι θα ακούσεις πότε κάτι τέτοιο για τον γιο σου. «Αυτά γίνονται στις ταινίες. Όχι στη ζωή. Σωστά;».

Μέχρι να βρεθώ στον τόπο του ατυχήματος χιλιάδες αιχμηρές σκέψεις καρφώθηκαν στο μυαλό μου. Μα ταυτόχρονα γεννήθηκε μια παράλογη ελπίδα, γέννημα του μυαλού για να μην τρελαθεί, αποτέλεσμα του μηχανισμού αυτοσυντήρησης, ενεργοποιητής του σώματος ώστε να βρει τη δύναμη να σπεύσει κοντά στον μικρό.

«Δεν μπορεί. Θα ζει. Θα ζει και θα με έχει ανάγκη». Τον βρήκα ανάσκελα στη μέση του δρόμου. Καμιά δεκαριά παιδιά, φίλοι του, έκλαιγαν γοερά. Περαστικοί, μαμάδες, μπαμπάδες με κοιτούσαν με λύπηση, τρόμο και συμπόνια.
«Μπαμπά» μου φώναξε όταν έφτασα κοντά του. Και τότε ήξερα. «Θα τα καταφέρουμε. Ό,τι και να γίνει». Ήταν γεμάτος εκδορές και μώλωπες. Δεν ήξερα αν μπορεί να κινηθεί. Και να μπορούσε δεν έπρεπε. Ήταν φανερά σοκαρισμένος αλλά μιλούσε ακατάπαυστα, όπως πάντα. Μέχρι και χιούμορ έκανε. «Καλό σημάδι αυτό», σκέφτηκα. «Ο Γρηγόρης που ξέρουμε και αγαπάμε».

Ο Ιάσωνας ο φίλος του, ο πιο δυνατός της τάξης και σύντομα του σχολείου, του ψιθύριζε «Γρηγόρη, εσύ είσαι πιο δυνατός ακόμα και από μένα. Θα τα καταφέρεις φίλε». «Πείτε μου πως είναι κακό όνειρο και ξυπνήστε με» πρόλαβε να ψελλίσει ο Γρηγόρης λίγο πριν φτάσει το ασθενοφόρο. Τον μετέφερε στο νοσοκομείο και η αγωνία μας κορυφωνόταν σε κάθε επίσκεψη των γιατρών.

Οι αυτόπτες μάρτυρες επέμεναν ότι το αυτοκίνητο πέρασε από πάνω του. Η οδηγός, είπαν και πάλι οι μάρτυρες, τα έχασε τόσο που μόλις τον χτύπησε, αντί να κόψει, επιτάχυνε. Το «τον πάτησε» ήταν κυριολεκτικό.

Επισκεφτήκαμε 2 νοσοκομεία, ιδιώτες γιατρούς, μιλήσαμε με νοσηλευτές, 2 διευθυντές παιδιατρικής. Όλοι εντυπωσιασμένοι. Κανείς όμως δεν μπορεί να δεχτεί ή να πιστέψει ότι η ρόδα κύλησε πάνω στο σώμα του. Και μάλιστα τόσο κοντά στον αυχένα και στο κεφάλι. Σοκάρονται στη θέα της πλάτης του και μετά ψάχνουν για εξηγήσεις. «Πώς γίνεται να μην έχει εσωτερικό τραύμα, μόνιμη ζημιά, παραλυσία ή έστω κάποιο κάταγμα; Δεν βγαίνει λογικά».

Κι όμως είναι μαζί μας. Against all odds. Δεν ξέρω αν τον πάτησε τελικά ή όχι. Κάποιοι μίλησαν για το απόλυτα παράλογο, άλλοι για θαύμα, άλλοι για λανθασμένες ή υπερβολικές μαρτυρίες. Δεν με ενδιαφέρει να του δώσω εξήγηση. Ξέρω, ότι ο Γρηγόρης είναι εδώ.

Ξέρω, μάλλον επιβεβαίωσα ξανά, ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Όλα να τα ζούμε πρέπει, όχι σαν να είναι η τελευταία μας μέρα – τι κυνικό και μακάβριο – μα σαν να γεννηθήκαμε μόλις. Πρωτάρηδες στη ζωή. Να χαρίζουμε τρελές αγκαλιές, να μοιράζουμε φιλιά, να λέμε ευχαριστώ, να φωνάζουμε το “σ’ αγαπώ” και να μην τσιγκουνευόμαστε το “μπράβο”.

Αν δεν είναι υγείας, αγαπημένοι μου, δεν είναι πρόβλημα. Πάει και τελείωσε. Αυτά. Και να υγιαίνετε.

Tο νου σας στα παιδιά σας και στα παιδιά όλου του κόσμου!

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου ως τώρα

Αμάν ρε μάνα!

Φοβάμαι μήπως δεν ζήσω

«Έχω συνηθίσει την άσχημη συμπεριφορά του. Δεν με ενοχλεί τόσο πια», ακούμε συχνά από συνανθρώπους μας. Ή «εγώ είμαι δυνατός. Αντέχω».

Κι όμως. Μικρές δόσεις δηλητηρίου (τοξικότητας) τις αντιμετωπίζει η ψυχή και το σώμα. Ίσα ίσα που μπορεί να δημιουργήσεις και ανοσία. Μεγάλες δόσεις δηλητηρίου δεν τις αντέχεις όσο δυνατός κι αν είσαι. Θα σε καταβάλλουν.

Πρόσεχε λοιπόν ποιους ανθρώπους έχεις δίπλα σου. Όχι μόνο επηρεάζεται ο ψυχισμός σου από τους κοντινούς σου αλλά τελικά γίνεσαι αυτός με τον οποίο κάνεις πιο πολλή παρέα.

Θα μου πεις «τι να κάνω;». Μπορεί να μην έχεις τη δύναμη να νικήσεις ένα λιοντάρι, αλλά σίγουρα μπορείς να επιλέξεις να μη βρεθείς στο ίδιο κλουβί με τον βασιλιά των ζώων.

Η αξία σου είναι αδιαπραγμάτευτη. Δεν ορίζεται από το αν σε αποδέχεται ο τοξικός άνθρωπος. Μην προσπαθείς να τον πείσεις να σε αναγνωρίσει ή να σε αγαπήσει. Μην του δώσεις την ευχαρίστηση ούτε καν να σε απορρίψει.

Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να σε απορρίψει, εκτός κι αν τον αφήσεις. Απλώς δεν επέλεξε να συμπλεύσετε, γιατί προφανώς εσύ δεν επέλεξες να γίνεις αυτός που ήθελε.

Ευτυχώς, γιατί αυτό σημαίνει ότι επέλεξες να είσαι ο εαυτός σου. Και καμιά φορά ο μοναδικός τρόπος για να συμβεί αυτό είναι να μείνεις μόνος. Να απομακρύνεις από σένα εκείνους που σε απομακρύνουν από σένα.

Το κριτήριο βάσει του οποίου πρέπει να επιλέγεις τους κοντινούς σου ανθρώπους είναι το πώς σε κάνουν να νιώθεις. Αν σε ωθούν να γίνεσαι ένας καλύτερος εσύ.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Αυτό που φοβάμαι περισσότερο…

Σου προτείνω να γίνεις “εγωιστής”

Για να βελτιώσεις τον εαυτό σου χρειάζεται πρώτα να τον αποδεχτείς

Δουλεύοντας με ζευγάρια τα οποία αναζητούν λύσεις στη σχέση τους, συναντώ συχνά το ίδιο «πρόβλημα». Ο ένας από τους δύο έχει σταματήσει να προσφέρει, αλλά έχει την απαίτηση να λαμβάνει όπως πριν. Η ιστορία στο μυαλό του είναι: «Πρέπει να με αγαπάει γι’ αυτό που είμαι». Κάποιος μας αγαπά όχι γι’ αυτό που ήμασταν κάποτε ή γι’ αυτό που είμαστε όταν βρίσκόμαστε μόνοι, αλλά γι’ αυτό που γινόμαστε όταν βρεθούμε μαζί του. Δηλαδή γι’ αυτό που του προσφέρουμε. Γι’ αυτό που τον κάνουμε να νιώθει.

Το «μαζί» εμπεριέχει την έννοια της προσφοράς, διαφορετικά δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Δύο άνθρωποι που αγαπιούνται, συνδιαμορφώνονται. Βέβαια, δύο άνθρωποι συνδιαμορφώνονται από τη στιγμή που έχουν κοινές αξίες. Διαφορετικά δεν υπάρχει πεδίο ένωσης. Τα θεμέλια πρέπει να είναι από το ίδιο υλικό. Τα παρακλάδια ας διαφέρουν, αλλά σε ό,τι έχει να κάνει με τους ανθρώπους, τα ομώνυμα έλκονται.

Αν ο ένας θεωρεί ότι ένα παιδί είναι το μεγαλύτερο δώρο της φύσης και ο άλλος η χειρότερη δέσμευση, υπάρχει σύγκρουση αξιών. Το ίδιο και αν ο ένας θέλει να δουλεύει όλη μέρα και να βγάζει πολλά χρήματα και ο άλλος θεωρεί τα χρήματα την πηγή όλων των δεινών στον κόσμο. Σε ένα τέτοιο ζευγάρι, αναπόφευκτα θα έρθει η σύγκρουση και πιθανότατα ο χωρισμός.

Πάντως, το «εγώ έτσι είμαι και δεν αλλάζω, αν με αγαπάς θα το δεχτείς», μοιάζει πρόταση βγαλμένη από σαπουνόπερα ή καλύτερα από ταινία τρόμου. Η δεύτερη λάθος μετάφραση που γίνεται από πολλούς εμπλεκόμενους μέσα σε μία σχέση είναι: «Αφού με αγάπησε κάποτε, θα με αγαπάει για πάντα». Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο σύντομα θα δει τον αγαπημένο του ή την αγαπημένη του να απομακρύνεται. Και ίσως, τότε, να είναι αργά.

Οφείλουμε να αλλάζουμε προς το καλύτερο συνεχώς, να διεκδικούμε την αγάπη και να μην τη θεωρούμε ποτέ αυτονόητη. Να λιπαίνουμε και να ποτίζουμε το φυτό της κάθε μέρα. Και να το κάνουμε με αγάπη. Οτιδήποτε αυτονόητο, είναι καταδικασμένο είτε να ξεχαστεί είτε να πεθάνει. Από την άλλη, «αλλάζω» δεν σημαίνει γίνομαι έρμαιο στα «θέλω» του άλλου. «Αλλάζω» σημαίνει «σέβομαι τα θέλω σου γιατί και εσύ σέβεσαι τα δικά μου. Γίνομαι κάθε μέρα καλύτερος, για μένα και για σένα».

Ο τρόπος να νιώθουμε πλήρεις είναι να δεχόμαστε αγάπη. Και ο τρόπος να δεχόμαστε αγάπη είναι να δίνουμε αγάπη. Θα μπορούσα να γράφω μέρες, βδομάδες, ίσως χρόνια για αυτά τα θέματα. Θεωρούμε τις σχέσεις περίπλοκες, και εν μέρει είναι, αλλά γίνονται πολύ πιο απλές, αρκεί να γνωρίζουμε τις αρχές που τις διέπουν.

Ίσως έχετε ακούσει κάποιους στον περίγυρό σας να λένε «μου αρέσει να ζωγραφίζω, να γράφω, να τραγουδώ, όμως μόνο για μένα», ή «για λίγους και εκλεκτούς». Τις περισσότερες φορές αυτό δεν ισχύει. Ο φόβος εμποδίζει τον άνθρωπο να κυνηγήσει ένα μεγαλύτερο κοινό, δηλαδή να μεγεθύνει την εμπειρία του. Αν δεν υπήρχε ο φόβος της έκθεσης, της απόρριψης, της αποτυχίας, της επιτυχίας, κανείς δεν θα επέλεγε την παρέα των πέντε φίλων αντί ενός σταδίου, τη μοναξιά αντί της αποθέωσης.

Φόβος της απόρριψης! Τι αποτρεπτική δύναμη στη ζωή τόσων ανθρώπων. Ξέρετε, όμως, ποια είναι η μεγαλύτερη απόρριψη όλων; Να μην είμαστε αυθεντικοί για να μας αποδεχτούν οι άλλοι. 

Ακόμα χειρότερα, σκεφτείτε το εξής. Να μην είμαστε ο εαυτός μας για να μας αποδεχτούν οι άλλοι και να μην μας αποδέχονται ούτε έτσι. Δηλαδή στο τέλος χάνουμε και εμάς και εκείνους.

Μα να βασίζουμε τις αποφάσεις για τη δική μας ζωή στη γνώμη των άλλων; Πόσο στενάχωρο.

Όλα τα σπουδαία λοιπόν βρίσκονται στην άλλη πλευρά του φόβου. Ναι, υπάρχει τρόπος να απελευθερωθείτε από τη φυλακή του Φόβου ώστε να επηρεάσετε τους άλλους θετικά αλλά και να βαδίσετε το δρόμο της δικής σας επιτυχίας, ευδαιμονίας και πληρότητας.

Πώς; 

Μα να μετατρέψετε τον Φόβο σε Φίλο. Να τον χρησιμοποιείτε παραγωγικά έτσι ώστε να αποτελεί προωθητική, και όχι καταστροφική, δύναμη στη ζωή σας. Αν δεν ξέρετε πώς, ζητήστε βοήθεια. Κάποτε κι εγώ ήθελα να τα λύνω όλα μόνος μου. Πόσο ψευτοπερήφανος ήμουν!

Κι όμως οι γενναίοι και οι εξαιρετικά επιδραστικοί άνθρωποι ξέρουν να ζητούν βοήθεια.

Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που εμείς θαυμάζουμε έχουν δίπλα τους έναν άνθρωπο που τους ενθαρρύνει και πιστεύει πραγματικά σε εκείνους. Οι σπουδαίοι αθλητές έχουν ένα πολύ καλό προπονητή, οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν έναν αποτελεσματικό ατζέντη.

Σας παρακαλώ, μη νομίσετε στιγμή, ότι εγώ που σας γράφω όλα αυτά δεν φοβάμαι. Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι. Πολύ. Φοβάμαι μήπως δεν ζήσω. Πιο πολύ από το αν δεν τα καταφέρω. Πιο πολύ ακόμα και από το να πεθάνω.

Τέλος, επιτρέψτε μου να σας πω ότι είναι εντάξει να φοβάστε. Άλλωστε: Δεν μπορείτε να επιλέξετε αν θα φοβάστε ή όχι. Μπορείτε όμως να επιλέξετε αν θα κάνετε αυτό που φοβάστε, παρόλο που φοβάστε.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ

Αν αναρωτιέστε πώς να κάνετε το Φόβο Φίλο,

…αν επιθυμείτε κι εσείς να εκπλήξετε θετικά τον εαυτό σας, να εξημερώσετε το Φόβο σας, ή όπως έλεγε ο μεγάλος δάσκαλος Νίκος Καζαντζάκης, να τον φοβίσετε ώστε αυτός να φύγει,

…να έρθετε σε επαφή με την Αλήθεια μέσα σας,

…να απελευθερώσετε την αυθεντικότητά σας,

…δεν είστε μόνοι! Είμαστε δίπλα σας!

Μέσα από προσωπικές διαδικτυακές συναντήσεις με επίσημους συνεργάτες του IslandofMan Philosophy, θα διδαχθείτε συγκεκριμένα εργαλεία και τεχνικές ώστε να απελευθερωθείτε από τη φυλακή της γνώμης των άλλων και να εκφράσετε την αυθεντικότητά σας.

Κατοχυρώστε τη θέση σας συμπληρώνοντας την αίτηση (η αίτηση δεν είναι δεσμευτική) πατώντας ΕΔΩ.

Σχετικότατα άρθρα:

Φοβάμαι μήπως δεν ζήσω

Για να βελτιώσεις τον εαυτό σου χρειάζεται πρώτα να τον αποδεχτείς

Το πληγωμένο παιδί μέσα σου

«Εγώ μπαμπά δεν θα πεθάνω ποτέ. Δεν γίνεται να πεθάνω. Αλήθεια σου λέω», είπα στον πατέρα μου όταν ήμουν τεσσάρων ή πέντε χρονών. Προσπάθησε  άνθρωπος να με συνετίσει: «Όλοι θα πεθάνουμε παιδί μου, είναι φυσιολογικό».

Εγώ επέμενα. «Όχι, όχι, όχι». Δεν το χωρούσε το μικρό παιδικό μου κεφάλι τέτοιου μεγέθους σκέψη. Πετάγεται κάποια στιγμή η μητέρα μου: «Άστο το παιδί, τι επιμένεις και εσύ; Αφού σου είπε δεν θα πεθάνει. Αμάν».

Αυτό το «Αμάν», πόσο με έχει σημαδέψει. Η υπερβολή της μάνας! Όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ ότι κάτι τέτοια έχτισαν την προσωπικότητά μου. Μέρες σαν αυτές η μητέρα έσπειρε μέσα μου την πίστη στο αδύνατο, στο όνειρο, στο ουτοπικό.

Αυτή η άνευ όρων αγάπη, γι’ αυτό και κάποιες φορές απερίσκεπτη, έχτισε τελικά το στέρεο έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Πόσο το χρειαζόμαστε για να χτυπηθούμε σε αυτό, να πετάξουμε από αυτό ή έστω για να υπάρξουμε πάνω σε αυτό.

Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας, όμως, μου δίνεται η ευκαιρία να στείλω στις μανούλες μια γλυκιά υπενθύμιση.

Δεν είναι απαραίτητο να τα κάνετε όλα τέλεια. Μητέρα, σύντροφος, επαγγελματίας- εργαζόμενη, ερωμένη, φροντιστής ηλικιωμένων, νοικοκυρά, φίλη, αδερφή, κόρη, δασκάλα. Οι πολλαπλοί σας ρόλοι εξουθενώνουν ακόμα και εκείνον που τολμά να τους αναφέρει. Είναι εντάξει να ζητήσετε βοήθεια, να μοιραστείτε υποχρεώσεις μέσα και έξω από το σπίτι.

Και κάτι ακόμα. Μην ξεχνάτε να φροντίζετε τον εαυτό σας. Να ζητάτε προσωπικό χρόνο. Κανείς δεν ξεφεύγει από την ανάγκη να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Αν συνεχώς ξεχνάμε να μας φροντίσουμε, το «μέσα» μας θα αντιδράσει, θα εκραγεί. Θα επαναστατήσει φανερά ενάντια σε εκείνον που με ευλάβεια υπηρετούσαμε. Δηλαδή το σύντροφο, το παιδί, το φίλο, τον εργοδότη, τον συνάδελφο. Σαν μάχη μεταξύ μας θα μοιάζει αρχικά. Μα στην ουσία η μάχη αυτή είναι ανάμεσα σε εμάς και τον αφρόντιστο εαυτό μας.

Αξίζουμε την αγάπη από τους ανθρώπους γύρω μας. Γι’ αυτό και δεν περιμένουμε να μας έρθει. Την διεκδικούμε. Πώς; Προσφέροντας. Προσφέροντάς πρώτοι εμείς. Μα πριν από όλα: Προσφέροντας στον εαυτό μας την αγάπη που θα θέλαμε να λάβουμε από τους άλλους. 

Την αγάπη μου
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Ημέρα γυναίκας: Δεν είμαστε ίδιοι. Είμαστε όμως ίσοι;

Σου προτείνω να γίνεις «εγωιστής»

Το πληγωμένο παιδί μέσα σου

Η ποίησή μου πασχίζει να ξυπνήσει τον κόσμο. Μόνο ξυπνητός ο κόσμος, δηλαδή οι άνθρωποι, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, δηλαδή το σύμπαν.

Η ποίησή μου πασχίζει να αλλάξει τον κόσμο, γι’ αυτό τον αρνείται. Αρνείται τον κόσμο σημαίνει υπόσχεται κάποιον άλλον, σημαίνει τον ξαναφτιάχνει από την αρχή με πνοή ανθρώπου και σφοδρή επιθυμία Θεού. Εκείνη ξέρει καλύτερα από μένα, γιατί ενώ μιλά με εγκόσμια σύμβολα, έχει μάθει να ακούει σε λόγια εξώκοσμα.

Η ποίησή μου πασχίζει να αλλάξει τον κόσμο. Θα πάσχιζε ακόμα κι αν ήταν τόσο τέλειος που η αλλαγή, ως ιδέα, ως πράξη, θα σβηνόταν με τα χρόνια απ’ το γενετικό του υλικό, απλά και μόνο γιατί δεν θα είχε πια λόγο ύπαρξης μέσα στην τόση τελειότητα. Τότε θα έβρισκα άλλο λόγο να θέλω να τον αλλάξω. Τότε ήταν που θα εφεύρισκα την αλλαγή σαν λέξη, σαν έννοια, και μέσα της θα έχτιζα έναν καινούριο Παράδεισο.

Τον αλλάζω αυτόν τον κόσμο, πρωτίστως γιατί τον αγαπώ και θέλω να τον δω να γίνεται μεγάλος και τρανός. Τον αλλάζω, δηλαδή τον αναθρέφω με αρχές, μήπως και μια μέρα γίνει καλύτερος γιος. Τον σκληραγωγώ, του δίνω ένα φλασκί ιδέες και μια ανηφορική ευχή και τον τσιγκλώ να ανεβαίνει, να πετά τα περιττά, να κρατά τα αγαπημένα. «Μπορείς», του λέω, και κείνος, τη μια μου χυμά να με κατασπαράξει, την άλλη με πιστεύει και μου χαρίζει ένα αγαπημένο μετανοητικό δάκρυ. Όπως κάθε γιος.

Κανένας πραγματικός κόσμος ποτέ δεν θα είναι τελειότερος από αυτόν που έχει χρέος ο άνθρωπος να φαντασιώνεται για τον εαυτό του και τους άλλους. Και κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει τη δύναμη να καταστρέψει την αντιληπτή πραγματικότητα, πριν θελήσει να δημιουργήσει νέα. Το καλύτερο είναι εχθρός του καλού και το καλό πρέπει να θυσιαστεί στον βωμό του καλύτερου.

Αγαπημένοι μου Συνοδοιπόροι,

Το παραπάνω κείμενο το έγραψα πριν πολλά χρόνια. Αποτελεί τμήμα ενός μεγαλύτερου κειμένου με τίτλο «Μετάνθρωπος». Το 2015 επέλεξα να το συμπεριλάβω στο βιβλίο μου «Η επιτυχία κρυβόταν στο κομοδίνο μου».

Είναι ο δικός μου τρόπος να σας ευχηθώ «Καλή Ανάσταση». Γιατί για μένα, «Καλή Ανάσταση» σημαίνει πίστη σε έναν καλύτερο κόσμο.

«Καλή Ανάσταση» σημαίνει Προσωπική Επανάσταση ενάντια σε όσα μας πληγώνουν. Σημαίνει συνειδητή προσπάθεια να μετατρέψουμε την ουτοπία σε πραγματικότητα. Άλλωστε το ανέφτικτο είναι ένα παρεξηγημένο εφικτό. Αλλά και είναι στη φύση μας να ξεπερνάμε τη φύση μας.

Καλή ανάταση ψυχής και σώματος λοιπόν, δηλαδή εσωτερική αλλαγή. Και μην ξεχνάτε: Αλλάζοντας τον κόσμο μέσα μας, αλλάζουμε τον κόσμο. Κι αλλάζοντας τον κόσμο, αλλάζει ο κόσμος μέσα μας.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Η επανάσταση του ’21 σήμερα

Η ενσυναίσθηση θα σώσει τον κόσμο

Έτσι θα σώσουμε τον κόσμο

Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στην Εναλλακτική Δράση (ΠΗΓΗ)

———

Πολλοί άνθρωποι στην προσπάθειά τους να βελτιώσουν τον εαυτό τους, χάνουν τον εαυτό τους. Ακούγεται οξύμωρο αλλά υπάρχει εξήγηση πίσω από αυτό. Για να γίνουμε καλύτεροι πρέπει πρώτα να εντοπίσουμε τα θέματα που χρειάζονται βελτίωση. Ποια είναι τα ελαττώματά μας, ποιες ικανότητες χρειάζεται να καλλιεργήσουμε, σε ποιους τομείς της ζωής μας δεν έχουμε τα αποτελέσματα που θέλουμε;

Για να λύσουμε ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το αναγνωρίσουμε. Και κάπου εδώ ξεκινάει η παγίδα στην οποία σχεδόν όλοι κάποια στιγμή έχουμε πέσει. Στην προσπάθειά μας αυτή, γινόμαστε συχνά πολύ αυστηροί και επικριτικοί με τον εαυτό μας. Κάνουμε ένα λάθος και το μεγεθύνουμε μέσα μας σε τέτοιο βαθμό που καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε αυτό. Ή ότι δεν αξίζουμε.

Ας αλλάξουμε για λίγο επίπεδο παρατήρησης. Έστω ότι το λάθος δεν αφορούσε εμάς αλλά κάποιον άλλον. Τι θα του λέγαμε; Τι θα τον συμβουλεύαμε; Θα ξεστομίζαμε ένα υποστηρικτικό «Δεν πειράζει», «αυτά συμβαίνουν, συνέχισε…»; Αν ναι, το ερώτημα είναι γιατί δεν το κάνουμε και σε εμάς;

Δεν είναι λάθος να κάνουμε λάθη. Λάθος είναι να εστιάζουμε αποκλειστικά σε αυτά και να ξεχνάμε εντελώς να επιβραβεύουμε τον εαυτό μας για τις μικρές νίκες που πετυχαίνει καθημερινά. Θεωρούμε αυτονόητα όσα καταφέρνουμε. Κι όμως: Το αυτονόητο που δεν υπενθυμίζεται σταματά να υφίσταται. Αν δεν φάμε μία μέρα, η υγεία μας δεν θα επηρεαστεί; Γιατί να μην επηρεάζεται η ψυχή μας αν δεν είμαστε ευγνώμονες μία μέρα; Αν δεν πούμε «Σ’ αγαπώ», «Σε ευχαριστώ», «Μπράβο» μία μέρα στον εαυτό μας;

Ας κάνουμε λοιπόν τον εξής διαχωρισμό: Άλλο κάνω εποικοδομητική αυτοκριτική κι άλλο αυτομαστιγώνομαι. Το πρώτο βήμα για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας είναι να αποδεχτούμε τον εαυτό μας. Είμαστε και τα λάθη μας, και τα περιττά μας κιλά, και οι ρυτίδες μας και τα πιο αραιά μας μαλλιά. Αξίζουμε την αγάπη, ακόμα κι όταν δεν είμαστε τέλειοι. Ποιος είναι τέλειος για να έχουμε αυτή την απαίτηση από εμάς; Όχι, αυτό δεν είναι εφησυχασμός. Η αποδοχή είναι η αφετηρία από την οποία ξεκινάμε τις πτήσεις μας.

Αυτή η αγάπη και η αποδοχή γίνεται μια εσωτερική κινητήρια δύναμη που μας ωθεί στην αλλαγή. Αποδοχή σημαίνει και κάτι άλλο. Ότι συγχωρούμε τον εαυτό μας για τα λάθη του παρελθόντος. Είναι εντάξει που επιτρέψαμε να μας πληγώσουν κάποιοι άνθρωποι, που συμβιβαστήκαμε με δουλειές, με σχέσεις, με καταστάσεις που δεν μας άρεσαν, που αναβάλλαμε σημαντικά πράγματα, που δεν ζητήσαμε βοήθεια νωρίτερα. Η συγχώρεση μας βοηθά να κλείσουμε σε ένα χαριτωμένο κουτάκι του μυαλού τα περασμένα και να κάνουμε χώρο για όσα θα έρθουν.

Η αποδοχή μας επιτρέπει να συμφιλιωθούμε με το παρελθόν, να παραδεχτούμε ότι αξίζουμε κάτι περισσότερο και να κινήσουμε για την κατάκτηση νέων κορυφών χρησιμοποιώντας ως πυξίδα τις κοιλάδες της ζωής
μας.

Γιώργο, Μαρία, Γιάννη, Αλίκη, Ανδρέα, Νίκο, Κατερίνα (μακάρι να μπορούσα να γράψω όλα τα ονόματα των δυνητικών αναγνωστών αυτού του κειμένου) …. αν σε είχα απέναντί μου αυτή τη στιγμή, θα σε κοιτούσα στα μάτια και θα σου έλεγα:

«Είσαι ωραίος όταν είσαι εσύ». Μα και κάτι ακόμα. «Γίνε ο εαυτός σου βελτιώνοντας τον εαυτό σου. Σου αξίζει ένας καλύτερος εσύ».

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Σου προτείνω να γίνεις «εγωιστής»

Η ευτυχία δεν είναι μόνιμη χαρά. Μπορεί όμως να είναι μόνιμη κατάσταση

Το πληγωμένο παιδί μέσα σου