Δεν ασχολούμαι με την Eurovision γιατί βαριέμαι αφάνταστα την όλη φάση. Ποτέ μου δεν κατάφερα να το δω. Είχα ενθουσιαστεί όταν είχε πάει ο Ρουβάς και η Παπαρίζου. Για ευνόητους λόγους. Ήθελα πολύ να κερδίσουν και οι δύο.

Μετά το σάλο με την Παπαρίζου είπα να δω την εμφάνισή της.
Συμπεράσματα:

Πρώτον, η γυναίκα είναι θεά.
Δεύτερον, και να μην ήταν θεά πάλι θεά θα ήταν. Γιατί ο άνθρωπος, ανεξαρτήτως φύλου, με προσωπικότητα και επιδραστικότητα εκπέμπει γοητεία αδιανόητη.
Τρίτον, το να λες δημόσια ότι κάποιος είναι παχύς σε καθιστά προσβλητικό και μνησίκακο.
Τέταρτον, επιβεβαίωσα για άλλη μια φορά ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων:
Αυτοί που ζουν τη ζωή τους και αυτοί που σχολιάζουν τη ζωή εκείνων που τη ζουν.

Ας διαλέξει ο καθένας σε ποια κατηγορία θέλει να ανήκει. Απλά μετά – αν επιλέξει τη δεύτερη – να μην αναρωτιέται γιατί η ζωή του είναι δίχως νόημα. Αφού ψάχνει τρόπο να ικανοποιήσει το αίσθημα σπουδαιότητάς του μέσα από την υποτίμηση των άλλων, οι οποίοι συνεχώς γίνονται το ξυπνητήρι ανεπάρκειάς του. Τι νόημα να βρει κανείς σε αυτό;

Στον άλλον, ξέρετε, δεν βλέπουμε μόνο χαρακτηριστικά του τα οποία θα θέλαμε να έχουμε. Βλέπουμε χαρακτηριστικά του τα οποία έχουμε κι εμείς και δεν μας αρέσουν. Όταν θυμώνουμε ή απογοητευόμαστε μαζί του, θυμώνουμε και απογοητευόμαστε με εμάς.

Αντί να υποτιμούμε εκείνους που έχουν χρήματα, σύντροφο, αγάπη, αναγνώριση, επιτυχία, δύναμη (άλλωστε δεν θα μειωθούν όσα έχουν λόγω της δικής μας υποτίμησης) τι θα λέγατε να αφιερώναμε δημιουργικό χρόνο στο να αποκτήσουμε αυτά που δεν έχουμε και βαθιά επιθυμούμε;

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Τσιτσιπάς: Να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα

Γιατί η Μενεγάκη αξίζει τα λεφτά της

ΣΟΦΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ (#metοo)