Διάλογος με την Ευθύνη στην εποχή του Κορονοϊού

 

– Σε μια κρίση, σαν αυτή που ζούμε, την απόλυτη ευθύνη έχει το κράτος, οι θεσμοί, η κοινωνία. Πρέπει να…

– Μα μισό λεπτό.

– Τι;

– Αν δηλαδή σήμερα ανοίξεις το μαγαζί σου, συναντήσεις έναν φίλο και αγκαλιαστείτε, βγεις από το σπίτι σου και πας σε μια παραλία στην οποία λιάζονται άλλοι 450 ο ένας δίπλα στον άλλον, ποιος θα φταίει;

– Άλλο αυτό.

– Πώς άλλο; Η λύση για άλλη μια φορά κρύβεται μέσα μας. Η αλλαγή περνάει από μας. Οι άλλοι είμαστε εμείς, αλλά δεν το ξέρουμε ακόμα. Αν αλλάξουμε εμείς, αλλάζουν όλοι.

– Δεν αφήνεις τις σοφιστείες λέω εγώ; Τα πράγματα είναι σοβαρά. Αν οι υπεύθυνοι δεν λάβουν τις σωστές αποφάσεις ώστε να μας προστατέψουν, χαθήκαμε.

– Η δική μας ευθύνη είναι μεγαλύτερη από αυτή των υπευθύνων.

– Α, δεν πας καλά.

– Εμείς δεν ανατρέφουμε τα παιδιά που στο τέλος διορίζονται ως υπεύθυνοι; Ο κόσμος στον οποίο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας είναι αντανάκλαση του εσωτερικού μας κόσμου. Οι αξίες των παιδιών μας είναι αντανάκλαση των δικών μας αξιών.

– Το πήγες πολύ μακριά τώρα. Το θέμα είναι τι κάνουμε σήμερα, σε σχέση με τον ιό;

– Από ποιον εξαρτάται το τι κάνουμε σήμερα; Σε σχέση με οποιοδήποτε θέμα; Αν μου επιτρέπεις, αναλαμβάνω την ευθύνη σημαίνει έχω δύναμη.

– Τι εννοείς;

– «Αναλαμβάνω την ευθύνη», «φταίω» ρε παιδάκι μου, πώς το λένε, μπορεί να σημαίνει «τα έκανα χάλια». Ε και; Τα «έκανα χάλια» σημαίνει «μπορώ να τα διορθώσω», αλλά και «αύριο να φτιάξω κάτι όμορφο». Δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί για την πολιτική κατάσταση. Δεν φταίνε μόνο οι γονείς μου που δεν έχω αυτοπεποίθηση. Δεν φταίει μόνο η κρίση που δεν πηγαίνω καλά οικονομικά. Δεν φταίνε οι άλλοι αν εγώ ο ίδιος δεν ακολουθώ τους κανόνες ασφαλείας και υγιεινής μπροστά στο αδιανόητο που ζούμε.

– Συλλογικά δεν πρέπει να λειτουργήσουμε όμως; Ο καθένας μόνος του δεν έχει την δύναμη να επηρεάσει την κατάσταση.

– Ο Μακρυγιάννης κάποτε μίλησε για την ανάγκη να είμαστε στο «εμείς» κι όχι στο «εγώ». Ήρθε η ώρα να διαφωνήσουμε μαζί του. Γιατί όταν το «εμείς» τείνει προς το συλλογικό κακό, ίσως πρέπει να επιστρέψουμε πίσω στο «εγώ». Αυτή τη φορά όχι για να το χαϊδέψουμε κι άλλο, μα για να το επαναπροσδιορίσουμε.

– Εγώ να το επαναπροσδιορίσω. Οι άλλοι όμως, θα το κάνουν;

– Όλοι περιμένουμε να αλλάξουν πρώτα οι άλλοι. Τελικά ούτε εκείνοι αλλάζουν, γιατί περιμένουν από εμάς να το κάνουμε πρώτοι. Οπότε δεν αλλάζει ποτέ κανείς και τίποτα.

– Σωστό είναι αυτό.

– Στους δρόμους που επιλέξαμε να διαβούμε τα ροδοπέταλα είναι δική μας ευθύνη.

– Δικά μας τα ροδοπέταλα ε;

– Τι θα έλεγες, με αφορμή τον ιό, να ξεκινήσουμε να φταίμε λίγο παραπάνω;

– Τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχεις άδικο. Είναι βαρετό να μη φταις. Φεύγω.

– Πού πας;

– Πρέπει να μυήσω κάτι φίλους στην έννοια της προσωπικής ευθύνης. Μην ανησυχείς. Δεν θα τους συναντήσω. Θα τα πούμε διαδικτυακά.

– Είσαι ο πιο υπεύθυνος ανεύθυνος που ξέρω.

– Καλό κι αυτό.

– Πήγαινε. Ο κόσμος σε χρειάζεται. Όσο εκθετική είναι η αύξηση των κρουσμάτων, τόσο εκθετική πρέπει να είναι η διάδοση της ιδέας της ευθύνης. Μόνο τότε θα τα καταφέρουμε!

– Θα τον νικήσουμε λες;

– Ε, αφού θα χρησιμοποιήσουμε την δύναμη του ιού εναντίον του.

– Δηλαδή;

– Στο είπα και πριν. Την εκθετική ανάπτυξη.

– Εννοείς θα…;

– …θα επηρεάσουμε έναν, που θα επηρεάσει μία, που θα επηρεάσει έναν και έτσι…

– Θέλεις να πεις ότι έτσι θα επηρεαστεί όλος ο κόσμος, να προσέχει, να βοηθάει όπου μπορεί. Μέχρι να τον νικήσουμε;

– Δεν θα μπορούσα να το εκφράσω καλύτερα.

– Είναι όμως τόσο απλό;

– Έχεις καμιά καλύτερη ιδέα;

– Το πιστεύεις βαθιά ότι θα τα καταφέρουμε. Το βλέπω στα μάτια σου.

– Δεν έχουμε άλλη επιλογή αδερφέ. Δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Την αγάπη μου
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Έτσι θα σώσουμε τον κόσμο

Εξαπλώνουμε τον υγιή ιό της αγάπης

ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΝΘΟΥΣ (που περάσαμε ή περνάμε όλοι)