Αγαπημένοι μου Συνοδοιπόροι,

Η επέτειος των 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση μας βρίσκει σε μια ιδιαίτερη προκλητική περίοδο για τη χώρα μας αλλά και για όλο τον κόσμο. Οι πρόγονοί μας απέδειξαν ότι μια χούφτα ανθρώπων αρκεί για να αλλάξει η ιστορία του κόσμου. Έδωσαν την ψυχή και τη ζωή τους για αξίες όπως η ελευθερία και η δημοκρατία.

Άραγε εμείς σήμερα τιμούμε αυτές τις αξίες;

Υπάρχει μια φράση που δεν θα κουραστώ ποτέ να επαναλαμβάνω. Και να κουραστώ δηλαδή, θα συνεχίσω να την επαναλαμβάνω:

Η προσωπική ανάπτυξη είναι η σπουδαιότερη μορφή επανάστασης.

Ο σπουδαίος Μακρυγιάννης κάποτε μίλησε για την ανάγκη να είμαστε στο «εμείς» κι όχι στο «εγώ». Ήρθε η ώρα να διαφωνήσουμε μαζί του. Γιατί όταν το «εμείς» τείνει προς το συλλογικό κακό, ίσως πρέπει να επιστρέψουμε πίσω στο «εγώ». Αυτή τη φορά όχι για να το χαϊδέψουμε κι άλλο, αλλά για να το επαναπροσδιορίσουμε.

Αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξουμε έναν, που θα αλλάξει μία, που θα αλλάξει έναν, κι έτσι να αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει να ξεκινήσουμε από το εγώ. Να βάλουμε στη ζωή μας την προσφορά, την ενσυναίσθηση, την ευθύνη, την ευγένεια, την αξιοπιστία. Αλλά και την αμφισβήτηση, την κριτική σκέψη, τον συνεχή επαναπροσδιορισμό.

Αν συντονισμένα κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση, σε μερικές δεκάδες χρόνια μία από τις κόρες μας, ένας από τους γιους μας θα κυβερνήσει, αυτή τη φορά ακολουθώντας ένα νέο σύστημα αξιών: αγάπη, ανθρωπιά, αξιοπιστία, ειλικρινές ενδιαφέρον, αξιοκρατία. Τότε θα έρθει η πραγματική αλλαγή. Πρωτίστως, θα έχει ξεκινήσει από μέσα μας.

Η έμπνευση από το παρελθόν μας προκαλεί να την αξιοποιήσουμε. Όχι αύριο. Σήμερα. Να δώσουμε μέσα από τις πράξεις μας ελπίδα στις επόμενες γενιές, στα παιδιά μας, στα παιδιά των παιδιών μας, στον κόσμο (δηλαδή στους ανθρώπους) και στον κόσμο (δηλαδή στον πλανήτη).

Ελπίδα. Ποια ελπίδα; Αυτή που πεθαίνει τελευταία και ανασταίνεται πρώτη όταν βρεθούν πέντε άνθρωποι να πουν «όχι» σε όσα μας σκοτώνουν και «ναι» σε όσα μας ενώνουν. Και οι πέντε γίνουν εκατό και οι εκατό γίνουν χίλιοι και οι χίλιοι γίνουν «όλοι» και οι «όλοι» γίνουμε εμείς.

Ποιοι είμαστε «εμείς; Οι «άλλοι» είμαστε «εμείς». Αλλά δεν το ξέρουμε ακόμα. Αν αλλάξουμε εμείς, αλλάζουν όλοι.

Πώς αλλάζουμε εμείς; Αντιδρώντας και δημιουργώντας.

Τι σημαίνει «αντιδρώντας;». Αντιδρώντας σημαίνει εκφράζουμε ανησυχίες, λέμε «όχι» σε όσα «βιάζουν» την ψυχή μας, ζητάμε εξηγήσεις, διεκδικούμε όσα δικαιωματικά μας ανήκουν.

Τι σημαίνει δημιουργώντας; Δημιουργώντας σημαίνει κινούμαστε, προσπαθούμε, σκεφτόμαστε τον διπλανό μας, προτείνουμε λύσεις, οραματιζόμαστε και πρωτοπορούμε. Δεν δεχόμαστε ως αυτονόητα όσα μας σερβίρουν. Εφευρίσκουμε καινούρια αυτονόητα.

Ας μην ξεχνάμε πως η Γη κάποτε ήταν επίπεδη, ο σεισμός εκδίκηση της φύσης, η πτήση πολυτέλεια λίγων ζώων, οι γυναίκες-επιστήμονες όργανα του Σατανά. Δεν είναι να δείχνεις μπέσα στα αυτονόητα.

Τι άλλο σημαίνει δημιουργώντας; Δημιουργώντας σημαίνει πως την επόμενη μέρα εσύ κι εγώ θα δουλέψουμε μαζί, ενωμένοι, για να αλλάξουμε τον κόσμο. Ναι, ξέρω. Κάποιος μας είπε: «Δεν αλλάζει ο κόσμος, παιδί μου».

Ο κόσμος αλλάζει από εκείνους που παρακούν το: 

«Δεν αλλάζει ο κόσμος, παιδί μου».

Γιατί αλλάζει; Ο κόσμος αλλάζει γιατί αλλάζουμε εμείς. Ο κόσμος αλλάζει γιατί τον αλλάζουμε εμείς.

Πώς αλλάζει; Αλλάζοντας έναν, που θα αλλάξει μία, που θα αλλάξει έναν… αλλάζει ο κόσμος.

Τι χρειάζεται για να αλλάξει; Μονάχα δύο είναι τα συστατικά της αλλαγής: ο κόσμος κι εσύ.

Οπότε: Ας τον αλλάξουμε. Γιατί αλλάζει. Γιατί μπορούμε. Και γιατί ώρα του ήταν.

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Εγώ…

Εσύ…
Αυτός…
Αυτή…
Εμ…

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Τα κωλόπαιδα της Ιστορίας: Η χρόνια ασθένεια του Ερντογάν

Ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας ως σύγχρονοι φύλαρχοι

Ας διαδώσουμε τον ιό. Είναι η μόνη λύση.