Καταρχάς είναι σχεδόν αστείο ότι ο μόνος τρόπος να κατακτήσει κάτι ελληνικό, που τόσο πολύ το θέλει, είναι να ξανακατακτήσει κάτι που ήδη έχει και βρίσκεται στο δικό του έδαφος (Αγια Σοφιά). Στη θάλασσα και στον Έβρο προσπαθεί αλλά δεν του βγαίνει.

Αλλού θέλω να το πάω όμως. Είναι χαρακτηριστικό μικρών ανθρώπων να ψάχνουν τρόπο να ικανοποιήσουν το αίσθημα σπουδαιότητάς τους μέσα από καταστροφές. Ο λόγος είναι απλός. Η καταστροφή είναι πολύ πιο εύκολη από τη δημιουργία. Πόσο θα μου πάρει να σου μαυρίσω το μάτι και πόσο, αν τα καταφέρω ποτέ, να με σεβαστείς ή ακόμη να με αγαπήσεις; Για να με αγαπήσεις πρέπει να έχω και κάτι αξίας να σου προσφέρω. Για να έχω κάτι αξίας να σου προσφέρω πρέπει να έχω ο ίδιος αξία. Δεν μπορώ να δώσω κάτι που δεν έχω.

Η πρώτη εσωτερική ανάγκη του Ερντογάν είναι η αίσθηση της δημιουργίας και της προόδου. Αυτό που στην πραγματικότητα όμως βιώνει λόγω των πράξεων του είναι μια ψευτοπρόοδος καθώς δεν χτίζει, βεβηλώνει, δεν δημιουργεί, καταχράται. Κλέβει από τη σημαντικότητα αλλοεθνών του και φωνάζει από τη σπηλιά της ασημαντότητάς του “αν μπορώ να κάνω ζημιά στη χιλιόχρονη θρησκεία σας, έχω δύναμη. Αν μπορώ να αμφισβητήσω τον πανάρχαιο πολιτισμό σας έχω εξουσία”. Ας κρατήσουμε εδώ το εξής: Όταν δεν μπορούμε απ’ την αρχή να δημιουργήσουμε κάτι, χαλάμε της ζωής μας τα έτοιμα κτίσματα. Για να τα ανοικοδομήσουμε. Η ανάγκη για δημιουργία είναι τόσο σημαντική, που όταν δεν ικανοποιείται, οδηγεί στην αυτοκαταστροφή.

Η δεύτερη εσωτερική ανάγκη του Ερντογάν είναι η αναγνώριση. Πολλοί κακοποιοί κι εγκληματίες προχωρούν σε αποτρόπαιες πράξεις γιατί είναι ένας εύκολος τρόπος να αναγνωριστούν. Απλά θέλουν να δουν τη φάτσα τους πρωτοσέλιδο. Πολλοί από αυτούς είναι μεγαλομανείς εγωιστές νάρκισσοι με παθολογική ανάγκη να είσαι αρεστοί.

Τα “κωλόπαιδα της ιστορίας” όμως αργά ή γρήγορα τιμωρήθηκαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Ο Στάλιν πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία γιατί κανείς δεν τόλμησε να μπει στον δωμάτιο που είχε κλειστεί. Ο Αδόλφος Χίτλερ αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει. Ο Πάμπλο Εσκομπάρ δολοφονήθηκε. Τα «κωλόπαιδα της ιστορίας» πετυχαίνουν για λίγο και είναι γεμάτοι φόβο και με τύψεις. Ζουν μέσα στον τρόμο που πηγάζει από τη σκέψη ότι μια μέρα θα τα χάσουν όλα. Τρέμουν επίσης για τη ζωή τους, ότι κάποια στιγμή θα τους ζητήσουν τα ρέστα όσοι αδίκησαν.

Και πάμε στην τρίτη εσωτερική ανάγκη του Ερντογάν. Αγάπη αναζητά μέσα από τις πράξεις του. Η κραυγή του για δύναμη και εξουσία είναι απόρροια της ασθένειάς του. Πάσχει από χρόνια έλλειψη αγάπης. Αναζητά υποκατάστατα χαπάκια στιγμιαίας αγάπης μέσα από τα χρήματα, την επιβολή, την αναγνώριση από τον μικροκύκλό του. Δεν καταλαβαίνει ότι το μόνο που τελικά βιώνει είναι μια ψευδαίσθηση αγάπης που καταλήγει τον φόβο. Κανείς δεν ξεφεύγει από το πραγματικό του εγώ, την Αλήθεια μέσα του.

Κάθε κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του, αλλά φαίνεται ότι στη ζωή επικρατεί ένας άτυπος φυσικός νόμος. Δεν είναι γραμμένος κάπου, δεν αποδεικνύεται από κάποια μαθηματική εξίσωση, αλλά επιβεβαιώνεται συνεχώς: Αργά ή γρήγορα, λαμβάνεις πίσω όχι απλώς όσα προσφέρεις, αλλά πολλαπλάσια από όσα προσφέρεις. Αυτό που σίγουρα μας έχει δείξει η ιστορία είναι ότι βραχυπρόθεσμα το κακό νικά αλλά μακροπρόθεσμα το καλό θριαμβεύει.

Ό,τι κι αν κάνεις δεν κάμπτεις το δικό μας ηθικό. Απλά δείχνεις στον πλανήτη πόσο κενός είσαι.

Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ

Όπως λέει και ο Τανέρ Ακτσάμ, Τούρκος ακαδημαϊκός: “Οι Τούρκοι ήταν πάντα από τους “αρνητικούς παράγοντες της Ιστορίας” ανίκανοι να δημιουργήσουν μόνοι τους μια νέα πολιτιστική αξία. Καταλαμβάνουν τους πολιτιστικούς θησαυρούς της ανθρωπότητας και τους καταστρέφουν”.

Σχετικότατα άρθρα:

Μην ξεχάσετε το αντηλιακό σας κύριε Τραμπ | Νικόλας Σμυρνάκης

Είναι βαρετό να μη φταις | Νικόλας Σμυρνάκης

Ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας ως σύγχρονοι φύλαρχοι | Νικόλας Σμυρνάκης