Ο “άρχοντας” που δεν φταίει σε τίποτα είναι επικίνδυνος. Γιατί είναι αδύναμος. Αδύναμος να παραδεχτεί την αλήθεια αλλά και αδύναμος να βελτιώσει τους ανθρώπους, το περιβάλλον, τις συνθήκες γύρω του.

Φταίω σημαίνει «το έκανα να συμβεί». «Το έκανα να συμβεί» σημαίνει «έχω δύναμη», «μπορώ να το διορθώσω» αλλά και «αύριο μπορεί να φτιάξω κάτι όμορφο. Έτσι για αλλαγή».

Αν πάντα μου φταίνε οι άλλοι, τίποτα δεν μπορώ να φτιάξω. Μήτε καλό μήτε κακό. 

Είναι βαρετό να μη φταις. Ειδικά ο ηγέτης φταίει ακόμα κι όταν δεν φταίει.

Είναι αδιανόητο ότι αυτό δεν το κατανοούν οι “άρχοντες” αυτής της κοινωνίας. Εκείνοι που δεν διστάζουν να ρίξουν την ευθύνη στους νεκρούς για να αποτινάξουν τις δικές τους από πάνω τους. 

Ο “άρχοντας” που δεν φταίει σε τίποτα είναι επικίνδυνος. Γιατί είναι αδύναμος. Αδύναμος να παραδεχτεί την αλήθεια αλλά και αδύναμος να βελτιώσει τους ανθρώπους, το περιβάλλον, τις συνθήκες γύρω του. 

Το πρόβλημα ξεκινά από μέσα του. Μόνο αν αναπτυχθεί αυτός εσωτερικά αναπτύσσονται τα πάντα γύρω του. Ο κόσμος έξω από εμάς είναι σε μεγάλο βαθμό αντανάκλαση του κόσμου μέσα μας. 

Είναι αστεία εξοργιστικό το πόσο έχουμε ποινικοποιήσει την ευθύνη σαν κοινωνία. Πόσο τη φοβόμαστε. Μεγαλώσαμε παιδιά που φοβούνται την ευθύνη, κάποια στιγμή ανέλαβαν τα ηνία, έγιναν “άρχοντες”, και μέσα από τις δημόσιες θέσεις τους γαλουχούν την κοινωνία να φοβάται την ευθύνη. Κι αυτός ο φαύλος κύκλος δεν έχει τελειωμό. 

Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι όλα τα σπουδαία στη ζωή ξεκινούν όταν αναλάβουμε την ευθύνη. Το πρώτο βήμα για να πετύχουμε αριστουργηματικά αποτελέσματα είναι να αναλάβουμε την ευθύνη των επιλογών και αποτελεσμάτων μας. 

Αν δηλαδή αυτοί οι άρχοντες έλεγαν…:

“φταίω κι εγώ βρε αδερφέ που είμαι μέρος αυτής της κοινωνίας της ασυδοσίας και έχω με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συνδράμει στη δημιουργία της, πόσο μάλλον λόγω της θέσης ευθύνης και εξουσίας που κατέχω”,
“φταίω κι εγώ βρε αδερφέ που δεν κατάλαβα πόσο καταστροφική ήταν η φωτιά από νωρίς το απόγευμα, γιατί δεν είχα τα τεχνικά μέσα για να το καταλάβω”,
“φταίω κι εγώ βρε αδερφέ που δεν σκέφτηκα ότι λόγω της κλιματικής αλλαγής έπρεπε να προετοιμαστούμε για τέτοιες καταστροφές – ασύμμετρες απειλές”,
“φταίω κι εγώ που μην αναλαμβάνοντας καμία ευθύνη διδάσκω στα παιδιά να κάνουν ακριβώς το ίδιο με τους συντρόφους τους, τους φίλους τους, τους γείτονές τους, τους συμπολίτες τους”

…αν δηλαδή αναλάμβαναν μια έστω γενική και αόριστη ευθύνη, έστω για τα μάτια του κόσμου, θα ήταν πολύ πιο συμπαθείς και θα φαίνονταν στα μάτια μας πολύ πιο υπεύθυνοι και ικανοί. 

Δεν γνωρίζουν όμως ότι ρίχνοντας τον εγωισμό σου θρέφεις τον εγωισμό σου.   

Και πάμε τώρα στη συλλογική ευθύνη. Ε, ναι, μην κάνουμε κι εμείς όσα καταλογίζουμε στους “άρχοντες”! 

Η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στο φαινόμενο, όσους το προκάλεσαν και στο κράτος για την αναλγησία του.

Ανήκει σε εμάς που ανεχόμαστε, που δεν αντιδρούμε στην αναλγησία γιατί νομίζουμε δεν μας αφορά. Κι όμως μπορεί να καεί και το δικό μας σπίτι αύριο.

Ανήκει σε εμάς που δεν προσέχουμε που ρίχνουμε τα σκουπίδια και τα αποτσίγαρα.

Ανήκει σε εμάς που αν μας δοθεί η δυνατότητα θα χτίσουμε μέσα στο δάσος.

Η λύση δεν είναι στους πολιτικούς. Είναι στην αλλαγή αξιών των ανθρώπων που κυβερνούν. Αν οι άνθρωποι που συνιστούν τις κυβερνήσεις αλλάζουν αλλά οι αξίες τους, οι αρχές τους, οι πεποιθήσεις τους μένουν ίδιες, θα βλέπουμε ακριβώς τις ίδιες δράσεις, αντιδράσεις, τα ίδια αποτελέσματα. Όχι, οι συγκεκριμένοι δεν φαίνεται να επιθυμούν να αλλάξουν, αυτός είναι άλλωστε ο μόνος τρόπος να αλλάξει κάποιος. Να θέλει.

Ποια είναι λοιπόν η λύση; Εμείς!

Τα δικά μας παιδιά είναι οι αυριανοί πολίτες από τους οποίους θα προκύψουν οι αυριανοί πολιτικοί.

Η ευθύνη λοιπόν ανήκει σε εμάς που καλούμαστε να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας, αλλά και να μεγαλώσουμε πιο υπεύθυνους πολίτες που θα φερθούν με μεγαλύτερη σύνεση αλλά και που θα αναλάβουν στο μέλλον τα ηνία ενός πιο υπεύθυνου κράτους.

Ας αλλάξουμε έναν, που θα αλλάξει μία, που θα αλλάξει έναν. Ας αλλάξουμε τη χώρα. Ας ξεκινήσουμε από τον ΕΓΩ.

Τώρα!

Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα: 

Τα παιδιά μας είναι οι πολιτικοί του μέλλοντος

Η αλήθεια πίσω από τις οργισμένες συζητήσεις των πολιτικών

Να σκεφτώ το γιο μου ή τα παιδιά του;