«Νικόλα έλα αμέσως. Ένα αμάξι χτύπησε τον Γρηγόρη». Δεν πιστεύεις ότι θα ακούσεις πότε κάτι τέτοιο για τον γιο σου. «Αυτά γίνονται στις ταινίες. Όχι στη ζωή. Σωστά;».

Μέχρι να βρεθώ στον τόπο του ατυχήματος χιλιάδες αιχμηρές σκέψεις καρφώθηκαν στο μυαλό μου. Μα ταυτόχρονα γεννήθηκε μια παράλογη ελπίδα, γέννημα του μυαλού για να μην τρελαθεί, αποτέλεσμα του μηχανισμού αυτοσυντήρησης, ενεργοποιητής του σώματος ώστε να βρει τη δύναμη να σπεύσει κοντά στον μικρό.

«Δεν μπορεί. Θα ζει. Θα ζει και θα με έχει ανάγκη». Τον βρήκα ανάσκελα στη μέση του δρόμου. Καμιά δεκαριά παιδιά, φίλοι του, έκλαιγαν γοερά. Περαστικοί, μαμάδες, μπαμπάδες με κοιτούσαν με λύπηση, τρόμο και συμπόνια.
«Μπαμπά» μου φώναξε όταν έφτασα κοντά του. Και τότε ήξερα. «Θα τα καταφέρουμε. Ό,τι και να γίνει». Ήταν γεμάτος εκδορές και μώλωπες. Δεν ήξερα αν μπορεί να κινηθεί. Και να μπορούσε δεν έπρεπε. Ήταν φανερά σοκαρισμένος αλλά μιλούσε ακατάπαυστα, όπως πάντα. Μέχρι και χιούμορ έκανε. «Καλό σημάδι αυτό», σκέφτηκα. «Ο Γρηγόρης που ξέρουμε και αγαπάμε».

Ο Ιάσωνας ο φίλος του, ο πιο δυνατός της τάξης και σύντομα του σχολείου, του ψιθύριζε «Γρηγόρη, εσύ είσαι πιο δυνατός ακόμα και από μένα. Θα τα καταφέρεις φίλε». «Πείτε μου πως είναι κακό όνειρο και ξυπνήστε με» πρόλαβε να ψελλίσει ο Γρηγόρης λίγο πριν φτάσει το ασθενοφόρο. Τον μετέφερε στο νοσοκομείο και η αγωνία μας κορυφωνόταν σε κάθε επίσκεψη των γιατρών.

Οι αυτόπτες μάρτυρες επέμεναν ότι το αυτοκίνητο πέρασε από πάνω του. Η οδηγός, είπαν και πάλι οι μάρτυρες, τα έχασε τόσο που μόλις τον χτύπησε, αντί να κόψει, επιτάχυνε. Το «τον πάτησε» ήταν κυριολεκτικό.

Επισκεφτήκαμε 2 νοσοκομεία, ιδιώτες γιατρούς, μιλήσαμε με νοσηλευτές, 2 διευθυντές παιδιατρικής. Όλοι εντυπωσιασμένοι. Κανείς όμως δεν μπορεί να δεχτεί ή να πιστέψει ότι η ρόδα κύλησε πάνω στο σώμα του. Και μάλιστα τόσο κοντά στον αυχένα και στο κεφάλι. Σοκάρονται στη θέα της πλάτης του και μετά ψάχνουν για εξηγήσεις. «Πώς γίνεται να μην έχει εσωτερικό τραύμα, μόνιμη ζημιά, παραλυσία ή έστω κάποιο κάταγμα; Δεν βγαίνει λογικά».

Κι όμως είναι μαζί μας. Against all odds. Δεν ξέρω αν τον πάτησε τελικά ή όχι. Κάποιοι μίλησαν για το απόλυτα παράλογο, άλλοι για θαύμα, άλλοι για λανθασμένες ή υπερβολικές μαρτυρίες. Δεν με ενδιαφέρει να του δώσω εξήγηση. Ξέρω, ότι ο Γρηγόρης είναι εδώ.

Ξέρω, μάλλον επιβεβαίωσα ξανά, ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Όλα να τα ζούμε πρέπει, όχι σαν να είναι η τελευταία μας μέρα – τι κυνικό και μακάβριο – μα σαν να γεννηθήκαμε μόλις. Πρωτάρηδες στη ζωή. Να χαρίζουμε τρελές αγκαλιές, να μοιράζουμε φιλιά, να λέμε ευχαριστώ, να φωνάζουμε το “σ’ αγαπώ” και να μην τσιγκουνευόμαστε το “μπράβο”.

Αν δεν είναι υγείας, αγαπημένοι μου, δεν είναι πρόβλημα. Πάει και τελείωσε. Αυτά. Και να υγιαίνετε.

Tο νου σας στα παιδιά σας και στα παιδιά όλου του κόσμου!

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου ως τώρα

Αμάν ρε μάνα!

Φοβάμαι μήπως δεν ζήσω