Το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου ως τώρα
Όσο και να δουλεύει ένας άνθρωπος με τον εαυτό του, όταν συμβαίνει ένα τόσο οριακό γεγονός, αναθεωρεί και επαναπροσδιορίζει. Θέλει δεν θέλει. Άλλη σημαντικότητα έχει στη ζωή σου η έννοια της ευγνωμοσύνης όταν όλα πηγαίνουν καλά κι άλλη αφού κινδυνέψει η ζωή του παιδιού σου (και μόνο που το λέω κάτι μέσα μου κλωτσά με αγανάκτηση).
Είμαστε ξεχασιάρικα όντα οι άνθρωποι. Κι όμως, η επιτυχία, η ευτυχία, η αγάπη, η συντροφικότητα, όλα θέλουν υπενθύμιση. Εμείς τείνουμε να τα θεωρούμε αυτονόητα. Αυτονόητο που δεν υπενθυμίζεται σταματά να υφίσταται και κινδυνεύει να μετατραπεί σε αδιανόητο.
Νομίζω ότι πρέπει να τα ζούμε όλα, όχι σαν να είναι η τελευταία μας μέρα – τι κυνικό και μακάβριο – μα σαν να γεννηθήκαμε μόλις. Πρωτάρηδες στη ζωή. Όπως ένα παιδί. Όλα καινούρια. Κάθε μέρα που ξυπνάμε να μηδενίζει το ρολόι του χρόνου και να ξεκινάμε από την αρχή.
Τις τελευταίες μέρες είμαστε ακόμα πιο συνειδητά δίπλα στο παιδί. Και στους δύο δηλαδή. Και στον Γρηγόρη και στον Αλκίνοο. Όταν είσαι συνειδητά εκεί σε μια αγκαλιά έχει άλλη υφή, έχει άλλη γεύση το φιλί, όταν το «σ’ αγαπώ» είναι συνειδητό έχει άλλη αξία, είναι, πώς το λένε, πιο γλυκός ο ήχος του. Ο χρόνος περνά αλλιώτικα, στρωτά, αρμονικά, απολαμβάνεις ό,τι συμβαίνει και η ανησυχία καταλαγιάζει.
Μας ρωτάνε συνέχεια. «Πώς είναι δυνατόν να πέρασε η ρόδα από πάνω του και να μην έπαθε κάτι πολύ σοβαρό; Πιστεύετε ότι έγινε θαύμα;». Τις πρώτες μέρες αναρωτιόμασταν κι εμείς. Προσπαθούσαμε να δώσουμε απάντηση. Όχι πια.
Πλέον δεν προσπαθούμε να το εξηγήσουμε γιατί χάνουμε χρόνο από την ουσία που είναι να αφεθούμε στο να ζήσουμε αυτό που δεν κατανοούμε. Ο μόνος τρόπος για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι πρώτα να το εκτιμήσουμε. Να πάλι που επανέρχεται η ίδια έννοια. Ευγνωμοσύνη. Τίποτα πιο κοντά στην συνειδητή ευτυχία.
Πρέπει να καταναλώσεις φαιά ουσία για να σκεφτείς ότι είσαι ζωντανός, υγιής, ότι τα παιδιά σου είναι δίπλα σου, ότι ζεις σε μια οργανωμένη κοινωνία, ότι έχεις ένα πιάτο φαγητό. Θέλει συνειδητή δουλειά για να ενεργοποιήσεις τις αισθήσεις σου ώστε να γεύεσαι ό,τι δοκιμάζεις, να νιώθεις ό,τι αγγίζεις, να αφουγκράζεσαι ό,τι ακούς, να συνειδητοποιείς ό,τι βλέπεις, να μυρίζεις και την ανάσα σου ακόμα.
Εκτός όμως από την αξία της «συνειδητότητας» επιβεβαιώσαμε και κάτι ακόμα: «Αν δεν είναι υγείας δεν είναι πρόβλημα». Γκρινιάζουμε για τα μικρά και καθημερινά και εννοείται πως έχουμε το απόλυτο δικαίωμα να το κάνουμε. Ποιος είμαι εγώ που θα πω το αντίθετο; Όταν όμως το παρακάνουμε διαπράττουμε ύβρη. Αποτελεί ιεροσυλία απέναντι στην ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.
«Η πιθανότητα να υπάρχουμε είναι τετρακόσια τρισεκατομμύρια προς ένα» διάβασα κάπου. Επομένως, το μεγαλύτερο θαύμα είναι ότι ζούμε. Τι άλλο επομένως μας μένει παρά να χαρίζουμε τρελές αγκαλιές, να μοιράζουμε φιλιά, να λέμε «ευχαριστώ», να φωνάζουμε το «σ’ αγαπώ» και να μην τσιγκουνευόμαστε το «μπράβο». Και να προσέχουμε. Πολύ.
Μακάρι η δική μας περιπέτεια να γίνει η αφορμή έστω κι ένας οδηγός, την επόμενη φορά που θα βρεθεί σε έναν μικρό δρόμο μιας γειτονιάς να κόψει προληπτικά ταχύτητα ώστε να μην αναγκαστεί να κόψει, όπως έγινε με εμάς, αφού χτυπήσει ένα παιδί.
Tο νου μας, αγαπημένοι μου, στα παιδιά σας και στα παιδιά όλου του κόσμου!
Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης
ΥΓ
Για να βγει και κάτι παραγωγικό από αυτή την ιστορία έχουμε ήδη ανακινήσει το θέμα της δημιουργίας παιδικής χαράς στην περιοχή που χτύπησε ο μικρός. Η πιο κοντινή είναι χιλιόμετρα μακριά. Μέχρι χθες δεν είχα ιδέα ότι οι παιδικές χαρές… σώζουν ζωές. Τώρα ξέρω.
