«Εγώ μπαμπά δεν θα πεθάνω ποτέ. Δεν γίνεται να πεθάνω. Αλήθεια σου λέω», είπα στον πατέρα μου όταν ήμουν τεσσάρων ή πέντε χρονών. Προσπάθησε  άνθρωπος να με συνετίσει: «Όλοι θα πεθάνουμε παιδί μου, είναι φυσιολογικό».

Εγώ επέμενα. «Όχι, όχι, όχι». Δεν το χωρούσε το μικρό παιδικό μου κεφάλι τέτοιου μεγέθους σκέψη. Πετάγεται κάποια στιγμή η μητέρα μου: «Άστο το παιδί, τι επιμένεις και εσύ; Αφού σου είπε δεν θα πεθάνει. Αμάν».

Αυτό το «Αμάν», πόσο με έχει σημαδέψει. Η υπερβολή της μάνας! Όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ ότι κάτι τέτοια έχτισαν την προσωπικότητά μου. Μέρες σαν αυτές η μητέρα έσπειρε μέσα μου την πίστη στο αδύνατο, στο όνειρο, στο ουτοπικό.

Αυτή η άνευ όρων αγάπη, γι’ αυτό και κάποιες φορές απερίσκεπτη, έχτισε τελικά το στέρεο έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Πόσο το χρειαζόμαστε για να χτυπηθούμε σε αυτό, να πετάξουμε από αυτό ή έστω για να υπάρξουμε πάνω σε αυτό.

Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας, όμως, μου δίνεται η ευκαιρία να στείλω στις μανούλες μια γλυκιά υπενθύμιση.

Δεν είναι απαραίτητο να τα κάνετε όλα τέλεια. Μητέρα, σύντροφος, επαγγελματίας- εργαζόμενη, ερωμένη, φροντιστής ηλικιωμένων, νοικοκυρά, φίλη, αδερφή, κόρη, δασκάλα. Οι πολλαπλοί σας ρόλοι εξουθενώνουν ακόμα και εκείνον που τολμά να τους αναφέρει. Είναι εντάξει να ζητήσετε βοήθεια, να μοιραστείτε υποχρεώσεις μέσα και έξω από το σπίτι.

Και κάτι ακόμα. Μην ξεχνάτε να φροντίζετε τον εαυτό σας. Να ζητάτε προσωπικό χρόνο. Κανείς δεν ξεφεύγει από την ανάγκη να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Αν συνεχώς ξεχνάμε να μας φροντίσουμε, το «μέσα» μας θα αντιδράσει, θα εκραγεί. Θα επαναστατήσει φανερά ενάντια σε εκείνον που με ευλάβεια υπηρετούσαμε. Δηλαδή το σύντροφο, το παιδί, το φίλο, τον εργοδότη, τον συνάδελφο. Σαν μάχη μεταξύ μας θα μοιάζει αρχικά. Μα στην ουσία η μάχη αυτή είναι ανάμεσα σε εμάς και τον αφρόντιστο εαυτό μας.

Αξίζουμε την αγάπη από τους ανθρώπους γύρω μας. Γι’ αυτό και δεν περιμένουμε να μας έρθει. Την διεκδικούμε. Πώς; Προσφέροντας. Προσφέροντάς πρώτοι εμείς. Μα πριν από όλα: Προσφέροντας στον εαυτό μας την αγάπη που θα θέλαμε να λάβουμε από τους άλλους. 

Την αγάπη μου
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Ημέρα γυναίκας: Δεν είμαστε ίδιοι. Είμαστε όμως ίσοι;

Σου προτείνω να γίνεις «εγωιστής»

Το πληγωμένο παιδί μέσα σου