Ήμουν αγοράκι 10 χρονών και πήγε να με βιάσει
Δημοσιεύω το παρακάτω κείμενο αφτιασίδωτο, ατημέλητο, ακριβώς όπως μου το έστειλαν. Αυτή η Αλήθεια πρέπει να βγει ασμίλευτη. Δεν είναι το πρώτο μήνυμα που λαμβάνω και αφορά σεξουαλική παρενόχληση ή άλλου είδους κακοποιητική συμπεριφορά. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος, όμως, μου ζήτησε να το δημοσιεύσω ανώνυμα. Γι’ αυτό και το κάνω. Μας παρουσιάζει την πλευρά ενός αγοριού, τώρα άντρα, που σχεδόν βιάστηκε. Κι όμως, ο «παραλίγο βιασμός» του σώματος είναι βιασμός της ψυχής.
«Γιατί τώρα; Γιατί ανώνυμα;», αναρωτιέται ο ίδιος στο κείμενο. Και δίνει, πάλι ο ίδιος, αφοπλιστικές απαντήσεις. Καθώς έφτανα στο τέλος, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. «Βαρύ το γ@μημένο χρέος να σου εμπιστεύονται οι άνθρωποι τέτοιες σκέψεις», αναλογίστηκα. «Αλήθεια Νικολάκη;», συμμαζεύτηκα. «Τι να πουν εκείνοι, αν εσένα σου πέφτει βαρύ το μοίρασμα;». Πράγματι, αν εγώ έκλαψα μόνο με την περιγραφή των συναισθημάτων, τι πέρασε αυτό το αγόρι; Τι περνάνε οι γυναίκες και οι άνδρες που κακοποιούνται στην ψυχή και στο σώμα τόσα χρόνια;
«Αγόρι μου, και απευθύνομαι τόσο στο δεκάχρονο παιδάκι μέσα σου όσο και στον ώριμο άντρα, ξέρω ότι διαβάζεις αυτές τις λέξεις. Είμαι δίπλα σου! Μόνο αυτό ξέρω να κάνω. Άλλο τρόπο να φροντίσω την πληγή δεν ξέρω. Πονώ μαζί σου. Μα κυρίως πονώ που δεν κατάφερα να αλλάξω τον κόσμο… για σένα…»
Νικόλας Σμυρνάκης
——
«Ήμουν 10 ετών αγοράκι, αυτός περίπου 20, πήγαινα συχνά σπίτι του, οι γονείς μας ήταν συνάδελφοι, έκαναν παρέα και βρισκόμαστε συχνά σε συγκεντρώσεις, τραπέζια κλπ. Παίζαμε χαρτιά πολλές φορές και μου έδειχνε κόλπα. Κάποια στιγμή έλειπαν οι δικοί μου και έβγαλε μια διαφορετική τράπουλα να παίξουμε.
Είχε πάνω στάσεις του σεξ και άρχισε να μου εξηγεί διάφορα. Κατέβασε το παντελόνι μου και άρχισε να τρίβει το μόριό του πάνω στον πρωκτό μου. Αντέδρασα και ευτυχώς σταμάτησε χωρίς να εισχωρήσει. Δεν επαναλήφθηκε γιατί απλά δεν πήγα ποτέ ξανά σπίτι του.
Έφυγα για σπουδές από την μικρή πόλη που ζούσα τη σκηνή. Αυτή όμως με βασάνιζε αδιάκοπα. Σκέφτηκα να του κάνω κακό, ότι του αξίζει να καταλήξει στη φυλακή και να τον βιάζουν καθημερινά. Πέρασε από το μυαλό μου να τον σκοτώσω!
Δεν μίλησα ποτέ σε κανέναν. Καθώς περνούσαν τα χρόνια σχεδόν ξέχασα το περιστατικό, μου το θύμιζαν οι σπάνιες συναντήσεις μας στις διακοπές. Συμπεριφέρεται μέχρι σήμερα σα να μη συνέβη ποτέ τίποτα. Είναι πατέρας δύο παιδιών, έχει μια φαινομενικά χαρούμενη οικογένεια. Ανατριχιάζω στη σκέψη ότι έχει ακόμη την ίδια ανωμαλία!
Δε μίλησα ποτέ σκεπτόμενος ότι σε μια κλειστή κοινωνία θα ήταν για εμένα πολύ ντροπιαστικό, επίσης η αναστάτωση, τα προβλήματα και η στεναχώρια που θα προκαλούσα στους γονείς μου ήταν αποτρεπτικός παράγοντας. Τα τελευταία χρόνια δεν τον συνάντησα καθόλου και το σκηνικό είχε σχεδόν διαγραφεί από τη μνήμη μου μέχρι που έγινε ντόρος με την καταγγελία της Μπεκατώρου.
Σκέφτηκα να βγω δημόσια και να πω τι έγινε, δεν έχω τα κότσια να το κάνω. Δε θέλω να χαλάσω την εικόνα μου, ούτε βρίσκω λόγο να αντικρύσω βλέμματα λύπης. Κάποιοι θα το θεωρήσουν αστείο, ίσως κάνουν πλάκα. Κι εγώ το κάνω πλέον. Για αυτό όταν με ρώτησε ο Νικόλας τι έγινε του είπα γελώντας ότι «Μου τον ακούμπησε απλά λίγο, δεν τον έφαγα». Είναι ο μοναδικός άνθρωπος που μίλησα, τον εμπιστεύομαι απόλυτα και μέσω του IslandofMan Philosophy πρότεινα να βγει ανώνυμο.
Όποιος αναρωτιέται «Γιατί τώρα;» μπορώ να του πω με απόλυτη βεβαιότητα ότι για να φτάσει το «τώρα» κάποιου και να βγει να πει δημόσια ότι ήταν θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης ή, ακόμη χειρότερα, βιασμού, έχουν περάσει πολλές νύχτες με κλάμα, πόνο, οργή και ένα γαμημένο γιατί.
Νικόλα σε ευχαριστώ! Μόλις σου είπα το περιστατικό δύο λέξεις σου με έκαναν να κλάψω ξανά, αυτή τη φορά από χαρά. «Είμαι εδώ», είπες, και ένιωσα ότι ήσουν κυριολεκτικά δίπλα μου».
