Πριν κάμποσες μέρες, όταν είχε γίνει χαμός με την αναφορά του στα Harrods, είχα γράψει το «Τσιτσιπάς: Να πεθάνει η κατσίκα του Γείτονα». Εδώ ολοκληρωμένα η τότε σκέψη.

Τώρα πάλι μας πείραξε ότι ο 6ος στον κόσμο στο αγώνισμά του κάνει προετοιμασία σε μια χώρα και βγήκε παραμονή πρωτοχρονιάς να γιορτάσει με τρόπο που η συγκεκριμένη χώρα του επιτρέπει.

Κάποτε επιτρεπόταν και εδώ αλλά μάλλον το ξεχάσαμε. Ξεσυνηθίσαμε τόσο πολύ που μας φαίνεται αδιανόητο να βλέπουμε άλλους να διασκεδάζουν.

Ξεσυνηθίσαμε τόσο που όχι μόνο μας ενοχλεί να το βλέπουμε από απόσταση αλλά τολμάμε, αντί να κάνουμε μια έντονη σύσταση, να καταδικάζουμε σε φυλάκιση και πρόστιμο χιλιάδων ευρώ 19χρονα παιδιά επειδή λέει βρέθηκαν με 9 φίλους τους (ισχύει. Έγινε και αυτό. Φαίνεται είναι τόσο μεγάλο έγκλημα τα νιάτα).

Έπρεπε λοιπόν ο Τσιτσιπάς να κάτσει μέσα παραμονή πρωτοχρονιάς για να μας συμπαρασταθεί. Φυσικά αν καθόταν μέσα δεν θα είχαμε ιδέα ότι κάθεται μέσα, ούτε καν ότι βρίσκεται στο Ντουμπάι. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία.

Έπρεπε ο 20χρονος να κάτσει μέσα για να συμπαρασταθεί σε εμάς που δεχόμαστε αμαχητί κάθε απόφαση, τα πιο αυστηρά μέτρα, χωρίς κριτική σκέψη και διάθεση έστω συζήτησης για την ορθότητά τους.

Κάθε αντίθετη φωνή, κάθε σκεπτικισμός απέναντι στις καθολικές αποφάσεις, στα οριζόντια μέτρα, τη στιγμή που υπάρχουν τόσες περιοχές με ελάχιστα ή μηδαμινά κρούσματα, κρίνεται βδελυγματική, ως και παράνομη.

Είπαμε, έπρεπε ο νέος τενίστας να μας συμπαρασταθεί. Πώς; Μην προκαλώντας. Να μην μας απειλήσει με την νεότητα, την επιτυχία, την ομορφιά του. Έπρεπε να καταλαγιάσει με την ταπεινότητά του τα απωθημένα μηνών εγκλεισμού. Τα απωθημένα που προέρχονται από τα σκοτωμένα όνειρα δεκαετιών, δε λες καλύτερα.

Δεν θέλουμε ρε παιδάκι μου να απολαμβάνει ο άλλος τη ζωή κι εμείς να φυτοζωούμε. Ακόμα κι αν αυτός ο άλλος δεν ευθύνεται καθόλου που εμείς φυτοζωούμε. Ακόμα κι αν εμείς δεν κάνουμε τίποτα για να ευ-ζούμε.

Σε λίγο καιρό θα τον χειροκροτούμε όταν θα γίνει ο πρώτος Έλληνας που θα κατακτήσει το Roland Garros αλλά τώρα πρέπει κάποιον να κράξουμε. Κάπου να ξεσπάσουμε. Ναι, αυτό έχει γίνει ο Τσιτσιπάς. Ο εθνικός μας σάκος του μποξ.

Κάποιον πρέπει να κατηγορήσουμε για τα δεινά μας. Αυτά που σε μεγάλο βαθμό ανεχόμαστε αφού αισθανόμαστε ενοχικά ακόμα και στην ιδέα να ζητήσουμε έναν λιγότερο τιμωρητικό τρόπο αντιμετώπισης της πρωτοφανούς κρίσης.

Δεν ξέρω σε ποιο εξελικτικό στάδιο, σε πόσες χιλιάδες χρόνια από τώρα, θα καταλάβουμε ότι η ζωή μας, ανήκει σε εμάς. Ότι κρινόμαστε από τις δικές μας πράξεις και πως οι πράξεις μας είναι αποτέλεσμα των σκέψεων και των αποφάσεών μας. Πως δεν έχει κανένα νόημα να κρίνουμε συνεχώς τους άλλους για να νιώσουμε στιγμιαία καλά. Και μετά;

Δεν μας είπε ποτέ ο «δάσκαλος» πως στη ζωή υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Εκείνοι που ζούνε και εκείνοι που σχολιάζουν τη ζωή εκείνων που τη ζούνε.

Δεν μας είπε ποτέ κανείς πως η «θυσία» ενός επιτυχημένου, δεν θα μας κάνει πιο επιτυχημένους.

Μονάχα πιο στενάχωρους μας κάνει να φαινόμαστε. Κι αυτό είναι στενάχωρο.