Μέχρι χθες πίστευα ότι αυτονόητο σημαίνει αυταπόδεικτο, πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Ότι είναι αξίωμα. Δεν χρειάζεται περιγραφές. Πίστευα ότι αποκηρύσσει τα στόματα που το περιγράφουν και σιχαίνεται τις λέξεις των ανθρώπων.

Μετά τον ασφυκτικό θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ από ρατσιστή υπάνθρωπο αστυνομικό ένα έχω να πω. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Όλα να τα φωνάζουμε πρέπει, να τα γιορτάζουμε λες και γεννήθηκαν χθες. Να τα διαπραγματευόμαστε σαν να μη κατακτήθηκαν ποτέ.

Αυτό το άτιμο το αυτονόητο, είτε είναι η ισότητα, η ελευθερία, η αυτοδιάθεση, η ελεύθερη έκφραση, θέλει συνεχή υπενθύμιση. Αναζητά απεγνωσμένα μια συνειδητή κραυγή να το βιάσει με την κουραστική επανάληψη περιγράφοντάς το. Κάποιον να υπενθυμίσει το αυτονόητο. Ότι χρειάζεται διεκδίκηση για να μην ξεχαστεί.

Ο ήλιος μπορεί να μην θέλει υπενθύμιση για να κουρνιάσει στη δύση, η νύχτα για να διαδεχθεί τη μέρα. Ο άνθρωπος, από την άλλη, θέλει υπενθύμιση για να μην καταστρέψει τον πλανήτη, για να μην αδικήσει τον διπλανό του.

Φτάνει μια παπαριά ενός δολοφόνου φασίστα για να μας θυμίσει ότι “αυτονόητο που δεν υπενθυμίζεται κινδυνεύει να μετατραπεί σε αδιανόητο. Ε, λοιπόν, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να φέρεται με τέτοιο αδιανόητο τρόπο σε ανθρώπινο πλάσμα γιατί δεν του αρέσει το χρώμα του δέρματός του.

Και μια φράση που απευθύνεται στους ομοϊδεάτες του δολοφόνου ή των δολοφόνων: “Πάνω σε ποια βάση στηρίζονται οι απόψεις σου; Τι θέλεις ακριβώς; Να γίνουν όλοι όπως εσύ; Δεν σου είπε κανείς πως δύο «εσύ» στην ίδια πόλη θα ήταν συνωστισμός; Θυμώνεις που οι άλλοι είναι διαφορετικοί; Που βλέπουν τα πράγματα αλλιώτικα από σένα; Σου έχω μια πληροφορία. Θα θυμώνεις και θα ενοχλείσαι για πάντα. Η αποδοχή της διαφορετικότητας είναι η απαρχή για την εσωτερική αρμονία και την επίλυση των διαφορών.

Τι σου λέω τώρα θα μου πεις;

Νικόλας Σμυρνάκης