Μερικές ερωτήσεις ακόμα:
Πώς γίνεται να είναι τόσο φτωχό αυτό το μυαλό, μωρό για την ακρίβεια, που να μην φιλτράρει καθόλου όσα του έμαθαν, τις αξίες με τις οποίες ανατράφηκε, κουβέντες όπως: Παιδί μου, όταν μεγαλώσεις θα τα γαμήσεις όλα. Γαμιά μου εσύ. Καμία δεν θα σου αντισταθεί”;

Η κριτική σκέψη γιατί απουσιάζει παντελώς από αυτό το κεφάλι; Γιατί δεν του πέρασε ούτε στιγμή από το μυαλό η ιδέα πως ακόμα κι ένας ανώτερος Νεάντερταλ θα ήξερε ότι “Βιασμός, όχι καλό”; Κι ας τέλειωνε με “ουγκ” τη φράση του μετά.

Έρχομαι και ρωτώ ξανά:
Κανένας δάσκαλος δεν του μίλησε για το σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη;
Κανένας γονιός δεν του μίλησε για την αγάπη προς τη μάνα, γυναίκα, ερωμένη, σύντροφο;
Κανένα ντοκιμαντέρ δεν δημιουργήθηκε γι’ αυτά τα θέματα;
Γιατί;
Πόσο λάθος έχουμε κάνει;

Το ακόμα πιο λυπηρό ήταν η μη αντίδραση των υπόλοιπων της παρέας στην ατακάρα του.
Ούτε σε εκείνους δεν μίλησε κανείς για τα πιο πάνω θέματα;
Δεν τους είπε πως η σιωπή αποτελεί συγκατάθεση;
Η μη αντίδραση είναι συνενοχή;

Το πρόβλημα είναι μόνο ο παίχτης του Big Brother ή τα οικοσυστήματα και οι κοινωνικές δομές που άφησαν να παγιωθεί μια τέτοια εντύπωση στο μυαλό αυτού του ανθρώπου; Πόσα ακόμα τερατάκια θα γεννηθούν πριν “σκοτώσουμε” τον πατέρα και την μάνα, τα αληθινά τέρατα, την πηγή του κακού;

Θυμάμαι ήμουν στο δημοτικό όταν διεξαγόταν “πόλεμος” κάθε μέρα στα κανάλια, με εχθρούς τότε τους Αλβανούς. Είχα φοβηθεί πολύ. Νόμιζα ότι δεν είναι καλοί άνθρωποι. Θυμάμαι είχα πει μια μέρα στον πατέρα μου “πάω κάτω να παίξω αλλά θα πάρω μαζί μου το αεροβόλο”. “Γιατί;” με είχε ρωτήσει. “Για να προστατευτώ αν μου επιτεθεί κάποιος Αλβανός”. “Ντροπή να λες τέτοια πράγματα”, με είχε συνετίσει τότε και είχα πέσει από τα σύννεφα. Η αντίδραση του δεν κολλούσε με όσα έβλεπα καθημερινά στις ειδήσεις.

Ο πατέρας μου τότε με βοήθησε να καταλάβω. Να διορθώσω το “μέσα” μου. Να σέβομαι κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως φυλής ή χρώματος. Πώς θα ήμουν σήμερα αν τότε με είχε παροτρύνει: “Φάτους αγόρι μου. Τα σιχάματα”;

Και έρχομαι και ρωτώ, για τελευταία φορά:
Το πρόβλημα είναι τούτος εδώ ο τύπος μόνο ή όλα όσα τον δημιούργησαν; Ας του “πάρουμε το κεφάλι” τώρα. Γιατί το αξίζει. Αν αυτός όμως το αξίζει μία, οι πνευματικοί καθοδηγητές του το αξίζουν επί χίλια.

Ως γονείς, δάσκαλοι, φίλοι, κοινωνικοί εταίροι, δεν χάνουμε τίποτα να αναρωτηθούμε:

“Τι πρέπει να κάνω, να κάνουμε ή να γίνει για να αποτρέψουμε στο μέλλον τέτοιες συμπεριφορές;”.

Πάντα με αγάπη
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Έτσι θα σώσουμε τον κόσμο

Η ενσυναίσθηση θα σώσει τον κόσμο

Ο υγιής ιός της ευθύνης