Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Bybus.gr

————-

Τι είναι αλήθεια η πραγματικότητα; Αυτό που βλέπουν τα μάτια ή αυτό που βλέπει το μυαλό; Μάλλον αυτό που επεξεργάζεται το μυαλό όταν βλέπουν κάτι τα μάτια. Δημιουργούμε πραγματικότητες με βάση τις μνήμες και τις εμπειρίες μας. Βλέπουμε τον κόσμο μέσα από ένα ολόδικό μας φίλτρο. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο είναι διαποτισμένος από τις προσλαμβάνουσές μας, τις εμπειρίες, τις αξίες, τις ανάγκες, τις πεποιθήσεις μας. Και όλα αυτά είναι πολύ διαφορετικά σε κάθε άνθρωπο.

Όταν κοιτάμε τα ίδια πράγματα, δεν βλέπουμε τα ίδια. Ακόμη και αυτό που όλοι συμφωνούμε ότι είναι κόκκινο είναι διαφορετικό κόκκινο για τον καθένα: ένα πιο πράσινο ή πιο μοβ κόκκινο. Αν μπορούσαμε να δούμε μέσα από τα μάτια των άλλων, θα τρομάζαμε. Όχι τόσο με αυτά που θα βλέπαμε, αλλά με το πόσο αλλιώτικο είναι το φίλτρο που τα καλύπτει. Ένας πίνακας ζωγραφικής που απεικονίζει έναν δρόμο με λεύκες για κάποιον συμβολίζει την καταθλιπτική ματιά του καλλιτέχνη, τον χωρίς τέλος αγώνα του ανθρώπου για επιβίωση∙ για κάποιον άλλο συμβολίζει μια γνωστή ταινία τρόμου και για κάποιον άλλο τον δρόμο προς την αιώνια ευτυχία.

Ο καθένας επομένως βλέπει διαφορετικά τον κόσμο γύρω του. Ταυτόχρονα το πώς βλέπει κάποιος τον κόσμο εξαρτάται από το με τι τροφοδοτεί το μυαλό του. Το ωραίο είναι ότι σε μεγάλο βαθμό μπορούμε να ορίσουμε τις εικόνες στο μυαλό μας. Έπειτα να κατευθυνθούμε προς την πραγματικότητα που έχουμε νωρίτερα δημιουργήσει.

Μία από τις διφορούμενες προφητείες της Πυθίας ήταν το: «Να κοιτάς εκεί που θες να πας, αλλιώς θα πας εκεί που κοιτάς». Κι όμως έχει νόημα. Ένας βασικός κανόνας στους αγώνες δρόμου, αν το όχημα βγει από τον δρόμο, είναι να μην κοιτάει ο οδηγός τον τοίχο απέναντι, γιατί σ’ αυτόν θα καταλήξει. Να κοιτάει τον δρόμο στον οποίο θέλει να επανέλθει, για να βρεθεί ξανά σ’ αυτόν. Όλες οι διεργασίες που γίνονται στο μυαλό του σε κλάσματα δευτερολέπτου αφορούν τον τοίχο, αν με αυτόν τροφοδοτήσει το μυαλό του, ή τον δρόμο, αν αλλάξει την τροφοδότηση με ό,τι τον συμφέρει. Ουσιαστικά, κοιτάζοντας τον δρόμο αλλάζει κατεύθυνση η εσωτερική του πυξίδα. Τα αντανακλαστικά του θα βρουν τρόπο να τον κατευθύνουν προς τα εκεί. Επομένως, αυξάνει τις πιθανότητες να μην τρακάρει.

Όχι, δεν είμαι υπέρ της άκρατης και χωρίς λόγο θετικότητας γιατί μπορεί να προκαλέσει στρουθοκαμηλισμό. Από την άλλη, την προτιμώ από τη συνεχή γκρίνια και την τοξικότητα. Τα πιο πάνω όμως αφορούν τις λογικές διεργασίες του ανθρώπινου εγκεφάλου και έχουν επιστημονική βάση. Άλλωστε, δεν υπάρχει πράξη που να μην έχει προϋπάρξει ως σκέψη.Ας προσέχουμε λοιπόν τι σκεφτόμαστε, ή μάλλον ας το αποφασίζουμε πιο συνειδητά. Όλα τα άλλα μετά εξαρτώνται από τις πράξεις μας.

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
αποφθέγματα, συμβουλές, videos, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Η σούπερ δύναμη της προσαρμοστικότητας

Ο Τόμας Έντισον εξηγεί σε 2 παιδιά τη διαφορά ανάμεσα σε ανακάλυψη και καινοτομία