Φαινόταν ότι κάτι τον είχε στεναχωρήσει πολύ. Μισή ώρα τον ρωτούσα και δεν μου ανοιγόταν. Έχουμε μάθει να ξεγυμνώνουμε τα συναισθήματά μας με το Γρηγόρη, όποια κι αν είναι αυτά, και μου έκανε εντύπωση. Μα πιο πολύ ανησύχησα. Δεν το συνήθιζε να τα κρατάει μέσα του.

Τότε σκέφτηκα να αλλάξω στρατηγική. Να χρησιμοποιήσω λιγότερο τα λόγια και περισσότερο τις εικόνες και τους συμβολισμούς!

– Γρηγόρη μου, τι χρώμα έχει το συναίσθημά σου;
Λες και έγινε κάτι μαγικό. Σε ένα δευτερόλεπτο άλλαξαν όλα.
– Είναι σαν φωτιά μπαμπά. Όχι κίτρινη φωτιά, αυτή που δεν καίει πολύ, ούτε κόκκινη, αυτή που καίει πολύ. Πορτοκαλί φωτιά.
Συνέχισα με ενεργητική ακρόαση:
– Άρα σε καίει κάπως μέσα σου η φωτίτσα γιατί κάτι σε στεναχώρησε;
– Ναι.
– Σε ποιο σημείο του σώματος τη νιώθεις τη φωτιά;
– Σε όλα μέσα μου.
Αν υπήρχε μουσική να συνοδεύει τη σκηνή, τώρα θα έφτανε στο κρεσέντο της.
– Και ποιο ανθρωπάκι άναψε τη φωτίτσα;

Ευχήθηκα να πιάσει! Πριν η ευχή μου ολοκληρωθεί άρχιζε να μου λέει εντελώς φυσικά για ένα φίλο του, που πριν λίγες ώρες μάλωσαν πολύ, που ο ένας κορόιδεψε τον άλλον, ο άλλος χτύπησε τον έναν – σχετικά φυσιολογικά πράγματα για εφτάχρονα – πώς ένιωσε, γιατί έγινε, τι προκάλεσε τη μάχη, τη διαφωνία. Όλα.

Τα παιδιά ανταποκρίνονται καλύτερα στις εικόνες, στις ιστορίες, στους συμβολισμούς, από ό,τι στις λέξεις. Το συναίσθημά τους έχει διάφορους τρόπους για να ξεκλειδώσει.

Όταν ξεδιπλώνεται είναι υπέροχο, ακόμα και όταν είναι αρνητικό. Η παραδοχή και η έκφραση του συναισθήματος είναι το πρώτο βήμα για να έρθει έπειτα η τακτοποίησή του μέσα τους. Αλήθεια, δεν ισχύει ακριβώς το ίδιο και για εμάς;

Γράψτε μου στα σχόλια μια συνθήκη με το μικρό σας που σας έκανε εντύπωση!

Την αγάπη μου
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Το πρόβλημα ξεκινά όταν ξεχνάμε πως νιώθαμε όταν ήμασταν παιδιά;

Ο Τόμας Έντισον εξηγεί σε 2 παιδιά τη διαφορά ανάμεσα σε ανακάλυψη και καινοτομία

Μπαμπά, άσε με να κάνω λάθος