Το να χτυπάει ένας άντρας έναν άλλον άντρα απλά αποδεικνύει τη νεάντερταλ καταγωγή του.

Το να το κάνει χωρίς ουσιαστικό λόγο αποδεικνύει ότι δεν αξίζει να φέρει ούτε τον πιο πάνω τίτλο.

Το να επιτίθεται ο ίδιος άντρας σε 2 γυναίκες, τη γυναίκα και τη μητέρα του έτερου άνδρα παρουσία των 2 παιδιών του (7 χρονών και 13 μηνών) με κίνδυνο να τραυματιστούν και αυτά, αποδεικνύει ότι είναι ανάξιος να φέρει την ιδιότητα του Ανθρώπου (τουλάχιστον με Α κεφάλαιο για να μην είμαι πολύ αυστηρός).

Εγώ, ο πατέρας μου, η Εύα και η μητέρα μου φέρουμε ελαφριά τραύματα.

Είμαστε όμως καλά. Πολύ καλά. Η παρουσίαση του βιβλίου χθες έγινε κανονικά και θέλω να ευχαριστήσω τους υπέροχους Βολιώτες για την εμπιστοσύνη τους.

Θα συνεχίσουμε τις διακοπές μας στον μαγικό αυτόν τόπο, αφήνοντας πίσω το περιστατικό.

Συγχωρούμε απόλυτα τον συγκεκριμένο «κύριο». Κάποιο δικό του «δίκαιο» λόγο (πόσο, μα πόσο μοιάζει ο δίκαιος λόγος με τη δίκαιο-λογία) θα είχε που τον ώθησε να χάσει, για μερικά λεπτά, κάθε ψήγμα ανθρωπιάς του.

Προχωράμε. Σας ευχαριστούμε για τα μηνύματα, την αγάπη και το ενδιαφέρον σας.

ΥΓ
– Όχι ότι έχει τόση σημασία αλλά ο «κύριος» ήταν επισκέπτης στην πόλη μιας και είχε νοικιασμένο αυτοκίνητο.

– Ο Γρηγόρης χθες μας είπε «Μαμά, μπαμπά, φοβήθηκα ότι θα σας έχανα και τους 2». Σήμερα, είναι χαρούμενος γιατί είμαστε όλοι ζωντανοί και έτοιμοι να χαρούμε τη μέρα. ?

– Η Μελίνα και η Άννα (μικρές της Μαρίας, της αδερφής μου) λένε ευτυχώς που έγινε. Για να εκτιμήσουμε κι άλλο ο ένας τον άλλον.

– Πολιτισμός είναι, αν όχι η καταδυνάστευση, τουλάχιστον η διαχείριση του ενστίκτου.

2η δημοσίευση στον προσωπικό λογαριασμό του Νικόλα στο facebook (23/3/19):

Ελπίζω να είναι η τελευταία τοποθέτησή μου για το συγκεκριμένο θέμα αλλά οφείλω να διευκρινίσω κάποια πράγματα καθώς όλη μέρα σήμερα (και ακόμα συνεχίζονται) έγιναν δεκάδες δημοσιεύσεις με βαρύγδουπους τίτλους από εφημερίδες και sites.

Αναγνωρίζω ότι η πληροφορία καθώς διαχέεται αλλοιώνεται. Επειδή το αναγνωρίζω, το κατανοώ συνάμα, γι’ αυτό και εξηγώ:

Βρισκόμασταν (και βρισκόμαστε ακόμα) για διακοπές στο Βόλο με την Εύα, τα 2 μας παιδιά, την αδερφή μου, τα 2 της παιδιά και τους γονείς μου. 9 νοματαίοι, ζωή να έχουμε. Έχουμε νοικιάσει και βανάκι, μια θέση ακόμα να είχε θα μας ζητούσαν επαγγελματικό δίπλωμα 🙂

Ταυτόχρονα χθες ήταν προγραμματισμένη η παρουσίαση του “Να ευτυχήσω” στο Βόλο. Έξω ακριβώς από το Public πάρκαρε κάποιος παράνομα στο πεζοδρόμιο λίγο πριν περάσει το καροτσάκι με τον Αλκίνοο (ο μικρότερος γιος μου, 13 μηνών).

Του είπαμε ότι αυτό δεν είναι σωστό και ότι δεν μπορούμε να περάσουμε. Βγήκε αμέσως από το αμάξι και κόλλησε το πρόσωπό του στο δικό μου. Αλήθεια σας το λέω, νόμιζα στην αρχή ότι μου κάνει πλάκα. Όλοι μας στηθήκαμε απέναντι του, του ζητήσαμε το λόγο και εντελώς αναίτια άρχισε να σπρώχνει και να χτυπάει όπου και ό,τι έβρισκε. Μπροστά στα παιδιά, τους 2 δικούς μου γιους και τις 2 ανηψιές μου.

Αυτό όμως που προκάλεσε τους μικροτραυματισμούς (αμυχές, κάποια πρηξίματα, χτυπήματα στα γόνατα και στη μέση) δεν ήταν ότι ήξερε σημάδι ή ότι ήταν δυνατός.

Τα χτυπήματα προκλήθηκαν όταν για να τον αποφύγουμε κινηθήκαμε προς τα πίσω και πέσαμε, οικογενειακώς, πάνω σε δύο τσιμεντένιες ζαρτινιέρες, τις οποίες φυσικά δεν είχαμε δει.

Κάποιοι από εμάς αμέσως μετά βρεθήκαμε στο έδαφος. Η μητέρα μου σφάδαζε, μιας και έχει πρόβλημα στη μέση της. Οι υπόλοιποι, ας πούμε ότι το διαχειριζόμασταν λιγότερο φωναχτά.

Άρα, προφανώς μας επιτέθηκε ο συγκεκριμένος κύριος δημιουργώντας ένα ψυχασθενικό σκηνικό, κάτι ανάμεσα σε θρίλερ και φαρσοκωμωδία.

Προφανώς μας επιτέθηκε αλλά ούτε μας σάπισε, ούτε μας έσπασε στο ξύλο. Δεν ήταν ικανός για κάτι τέτοιο, ούτε θα του το επιτρέπαμε. Η ζαρτινιέρα από την άλλη έκανε μια χαρά τη δουλειά του.

Τα λέω αυτά γιατί λαμβάνουμε τηλεφωνήματα και μηνύματα από έντρομους συγγενείς και φίλους που βλέπουν τους τίτλους των δημοσιεύσεων και σοκάρονται.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ.

Και θα το επαναλάβω, τον έχουμε συγχωρέσει.

Όχι γιατί είμαστε ανώτεροι άνθρωποι. Αλλά γιατί το έχουμε ανάγκη. Όπως λέω στο βιβλίο και έχω δημοσιεύσει αρκετές φορές και εδώ:

Όταν συγχωρείς κάποιον γαληνεύεις. Κάνεις χάρη σ’ εσένα και όχι σ’ εκείνον.

Αν συνεχίσουμε να κουβαλάμε το θυμό που μας προκάλεσε, τον αφήνουμε ταυτόχρονα να ασκεί εξουσία πάνω μας, τον μεταβάλλουμε σε δυνάστη μας. Δεν θα του επιτρέψουμε να ορίσει τα συναισθήματά μας.

Ο θυμός είναι στην πραγματικότητα φόβος ότι δεν αγαπιόμαστε αρκετά. Αυτή η φράση είναι η βάση του κειμένου στη φωτογραφία από το “Να ευτυχήσω”. Αυτό πιστεύω, ότι είναι άρρωστος:

Πάσχει από βαριάς μορφής έλλειψη αγάπης. Γι’ αυτό θυμώνει. Επειδή δεν αγαπιέται αρκετά.

Πώς να θυμώσουμε λοιπόν σε έναν βαριά άρρωστο άνθρωπο;

Τώρα, για να το αλαφρύνω: Με όλα αυτά που γράφτηκαν (σάπισε στο ξύλο, άγριος ξυλοδαρμός κτλ) σκέφτηκα να ζητήσω αναπηρική σύνταξη.

Γράφτηκε επίσης ότι έχουμε 3 παιδιά οπότε θα ζητήσουμε επιπρόσθετα επίδομα τρίτεκνων.

Τελικά, έχουν δίκιο όταν λένε ότι ακόμα και οι πιο δύσκολες εμπειρίες σε κάνουν πλούσιο. 🙂

Για να σοβαρευτώ, επειδή κυκλοφορεί πολλή τρέλα τριγύρω, προσοχή αγαπημένοι μου. Προσοχή. Η ζωή είναι πολύ όμορφη και το κακό δεν αργεί να γίνει. Α, και πολλή ευγνωμοσύνη που είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Την αγάπη μου
Νικόλας

3η δημοσίευση στον προσωπικό λογαριασμό του Νικόλα στο facebook (29/4/19):

Στον Βόλο πριν από ένα μήνα γνώρισα την Μαριάννα Χαρχαρή. Μου έκανε απίστευτη εντύπωση η αγάπη της για τη δουλειά της. Έχω δει επιχειρηματίες να δείχνουν λιγότερο ζήλο για τη δουλειά τους από ότι η Μαριάννα για τη δική της, η οποία ενημερωτικά να πω ότι είναι ιδιωτική υπάλληλος στα Public και οργάνωσε, με την υπόλοιπη ομάδα, την παρουσίαση του Να ευτυχήσω για να πετύχω ή να πετύχω για να ευτυχήσω;

Με έπαιρνε τηλέφωνο, μου έλεγε τις ιδέες της, καλούσε κόσμο, έκανε επαφές με σχολεία, εκπαιδευτικούς, επιχειρηματικό κόσμο.

“Ελάτε να δείτε αυτόν τον τύπο, κάνει κάτι διαφορετικό”, έλεγε (ή κάτι σαν αυτό). Ήθελε με κάθε τρόπο να μοιραστεί αυτό που θα συνέβαινε με τους ανθρώπους της πόλης της.

Υποστηρικτική από την πρώτη στιγμή. Ειδικά μετά από το γεγονός. Ναι, αν γινόταν ταινία θα λεγόταν “The incident”. 🙂

Στην αντίδρασή της είδα την αγανάκτηση απέναντι στο άδικο, την απορία απέναντι στο παράλογο, μα κυρίως τη λύπη του ανθρώπου που φέρει βαρέως το ότι κάποιος συμπολίτης της φέρθηκε άσχημα σε έναν φιλοξενούμενό της και την οικογένειά του (τότε δεν ήξερε ότι ο “δράστης” ήταν μάλλον επισκέπτης στην πόλη).

18:45 έγινε το περιστατικό έξω από το Public. Ο Γρηγόρης να έχει γαντζωθεί πάνω μου και να λέει “Μπαμπά για μια στιγμή νόμιζα πως θα σας χάσω και τους δύο” και 19:15 εγώ, έπρεπε να γυρίσω διακόπτη ξεκινώντας με ένα διασκεδαστικό σκετς, στο οποίο συνομιλούσα με τον ιδανικό μου εαυτό.

Τι έκανα για να συνέλθω από το σοκ; Αφιέρωσα τα πρώτα 10 λεπτά για να μιλήσω στο κοινό για αυτό που έγινε, περιέγραψα δημόσια το περιστατικό, έκφρασα το συναίσθημά μου, έδειξα μάλιστα και τις αμυχές μου στην πρώτη σειρά και ανακάλυψα, καθώς το έβγαζα από μέσα μου, το μάθημα πίσω από το γεγονός.

Μόλις βγήκε ένα παραγωγικό συμπέρασμα για όλους μας ένιωσα έτοιμος να συνεχίσω την κανονική ροή της παρουσίασης. Πλέον δεν ήταν ένα απλά τραυματικό γεγονός αλλά μια εμπνευστική ιστορία. Έπρεπε να συμβεί για να την μοιραστώ με τον κόσμο. Ευτυχώς που συνέβη.

Με λίγα λόγια είπα την αλήθεια μου. Η αλήθεια εξιλεώνει, η αλήθεια εξυψώνει. Για να την εκφράσουμε στους άλλους θα πρέπει να την παραδεχτούμε πρώτα εμείς. Και έπειτα να την μετατρέψουμε σε σύντροφο, δουλειά, χόμπι, λόγια.

Αν είναι αλήθεια, δεν έχουμε το δικαίωμα να νιώθουμε ντροπή για αυτή. Μάλλον, είναι ντροπή να νιώθουμε ντροπή για την αλήθεια μέσα μας. Είτε είναι ένα ατυχές περιστατικό, είτε είναι οι σεξουαλικές μας προτιμήσεις, η δουλειά που θέλουμε να κάνουμε, οι παρέες μας, ο τρόπος που θέλουμε να ντυνόμαστε, να εκφραζόμαστε.

Αν είναι η αλήθεια τότε, θα εκτιμηθεί. Αργά η γρήγορα.

Αυθεντικότητα και αλήθεια. Αυτή είναι η λύση!

Την ειλικρινή μου αγάπη!

Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ
Την επόμενη μέρα του περιστατικού χάσαμε (χάσαμε, την κλέψανε, οι απόψεις διίστανται) την τσάντα με τα διαβατήρια των παιδιών. Πέρα από το ότι αφιερώσαμε όλη τη μέρα στην αναζήτησή της (δεν τη βρήκαμε τελικά) και δυσκολευτήκαμε να βρούμε λύση για να επιστρέψουμε Κρήτη, ακυρώσαμε ένα προγραμματισμένο ταξίδι στην Ιαπωνία (ήταν όλα κλεισμένα), μια και δεν μπορούσαμε να βγάλουμε άλλα διαβατήρια άμεσα.

Ατυχίες θα πει κάποιος. Θα σας πω τι σημαίνει ατυχία. Να είσαι νεκρός ή βαριά άρρωστος. Εσύ ή κάποιος πολύ δικός σου.

Εμείς είμαστε ακόμα ζωντανοί να σχεδιάζουμε, να αγαπάμε, να αγαπιόμαστε, να μοιραζόμαστε την αλήθεια μας το whom it may concern.

__________