Στον Βόλο πριν από ένα μήνα γνώρισα την Μαριάννα Χαρχάρη. Μου έκανε απίστευτη εντύπωση η αγάπη της για τη δουλειά της. Έχω δει επιχειρηματίες να δείχνουν λιγότερο ζήλο για τη δουλειά τους από ότι η Μαριάννα για τη δική της, η οποία ενημερωτικά να πω ότι είναι ιδιωτική υπάλληλος στα Public και οργάνωσε, με την υπόλοιπη ομάδα, την παρουσίαση του Να ευτυχήσω για να πετύχω ή να πετύχω για να ευτυχήσω;

Με έπαιρνε τηλέφωνο, μου έλεγε τις ιδέες της, καλούσε κόσμο, έκανε επαφές με σχολεία, εκπαιδευτικούς, επιχειρηματικό κόσμο.

“Ελάτε να δείτε αυτόν τον τύπο, κάνει κάτι διαφορετικό”, έλεγε (ή κάτι σαν αυτό). Ήθελε με κάθε τρόπο να μοιραστεί αυτό που θα συνέβαινε με τους ανθρώπους της πόλης της.

Υποστηρικτική από την πρώτη στιγμή. Ειδικά μετά από το γεγονός. Ναι, αν γινόταν ταινία θα λεγόταν “The incident”.

Στην αντίδρασή της είδα την αγανάκτηση απέναντι στο άδικο, την απορία απέναντι στο παράλογο, μα κυρίως τη λύπη του ανθρώπου που φέρει βαρέως το ότι κάποιος συμπολίτης της φέρθηκε άσχημα σε έναν φιλοξενούμενό της και την οικογένειά του (τότε δεν ήξερε ότι ο “δράστης” ήταν μάλλον επισκέπτης στην πόλη).

18:45 έγινε το περιστατικό έξω από το Public. Ο Γρηγόρης να έχει γαντζωθεί πάνω μου και να λέει “Μπαμπά για μια στιγμή νόμιζα πως θα σας χάσω και τους δύο” και 19:15 εγώ, έπρεπε να γυρίσω διακόπτη ξεκινώντας με ένα διασκεδαστικό σκετς, στο οποίο συνομιλούσα με τον ιδανικό μου εαυτό.

Τι έκανα για να συνέλθω από το σοκ; Αφιέρωσα τα πρώτα 10 λεπτά για να μιλήσω στο κοινό για αυτό που έγινε, περιέγραψα δημόσια το περιστατικό, έκφρασα το συναίσθημά μου, έδειξα μάλιστα και τις αμυχές μου στην πρώτη σειρά και ανακάλυψα, καθώς το έβγαζα από μέσα μου, το μάθημα πίσω από το γεγονός.

Μόλις βγήκε ένα παραγωγικό συμπέρασμα για όλους μας ένιωσα έτοιμος να συνεχίσω την κανονική ροή της παρουσίασης. Πλέον δεν ήταν ένα απλά τραυματικό γεγονός αλλά μια εμπνευστική ιστορία. Έπρεπε να συμβεί για να την μοιραστώ με τον κόσμο. Ευτυχώς που συνέβη.
Με λίγα λόγια είπα την αλήθεια μου. Η αλήθεια εξιλεώνει, η αλήθεια εξυψώνει. Για να την εκφράσουμε στους άλλους θα πρέπει να την παραδεχτούμε πρώτα εμείς. Και έπειτα να την μετατρέψουμε σε σύντροφο, τέχνη, δουλειά, χόμπι, λόγια.

Αν είναι αλήθεια, δεν έχουμε το δικαίωμα να νιώθουμε ντροπή για αυτή. Μάλλον, είναι ντροπή να νιώθουμε ντροπή για την αλήθεια μέσα μας.

Είτε είναι ένα ατυχές περιστατικό, είτε είναι οι σεξουαλικές μας προτιμήσεις, η δουλειά που θέλουμε να κάνουμε, οι παρέες μας, ο τρόπος που θέλουμε να ντυνόμαστε, να εκφραζόμαστε.

Αν είναι η αλήθεια τότε, θα εκτιμηθεί. Αργά η γρήγορα. Ακόμα κι αν βραχυπρόθεσμα μας εκθέτει, μακροπρόθεσμα μας απελευθερώνει. Αυθεντικότητα και αλήθεια. Αυτή είναι η λύση!

Πρώτα να την ακούσεις και μετά να μην φοβηθείς να την εκφράσεις.

Την ειλικρινή μου αγάπη!

Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ
Την επόμενη μέρα του περιστατικού χάσαμε (χάσαμε, την κλέψανε, οι απόψεις διίστανται) την τσάντα με τα διαβατήρια των παιδιών. Πέρα από το ότι αφιερώσαμε όλη τη μέρα στην αναζήτησή της (δεν τη βρήκαμε τελικά) και δυσκολευτήκαμε να βρούμε λύση για να επιστρέψουμε Κρήτη, ακυρώσαμε ένα προγραμματισμένο ταξίδι στην Ιαπωνία (ήταν όλα κλεισμένα), μια και δεν μπορούσαμε να βγάλουμε άλλα διαβατήρια άμεσα.

Ατυχίες θα πει κάποιος. Θα σας πω τι σημαίνει ατυχία. Να είσαι νεκρός ή βαριά άρρωστος. Εσύ ή κάποιος πολύ δικός σου.

Εμείς είμαστε ακόμα ζωντανοί να σχεδιάζουμε, να αγαπάμε, να αγαπιόμαστε, να μοιραζόμαστε την αλήθεια μας το whom it may concern.

__________