Γράμμα ενός πληγωμένου κριτή των πάντων | Νικόλας Σμυρνάκης

Σε παρακαλώ, σταμάτα το αυτό. Δεν στο λέω με διάθεση να σε μαλώσω ούτε γιατί είμαι οργισμένος. Απλά λυπάμαι όταν σε βλέπω έτσι. Ναι, στεναχωριέμαι γιατί νιώθω και τη δική σου στεναχώρια. Το θυμό σου. Ή μήπως θα έπρεπε να πω τον μεταμφιεσμένο σου φόβο; Τον νιώθω την ώρα που… Θα αναρωτιέσαι για τι πράγμα μιλάω ε;

Που δείχνεις με το δάχτυλο εννοώ, μιλάς με διάθεση αφορισμού και δασκαλίστικο ύφος. Τα ξέρεις όλα και τα κατακρίνεις όλα.

Μιλάς για το «μέσο όρο των ανθρώπων» λες και εσύ ανήκεις στην παγκόσμια ελίτ. Προσποιείσαι πλούτο ενώ ζεις στην ανέχεια. Ποστάρεις χαμόγελο ενώ είσαι μελαγχολικός. Μοιράζεις ευθύνες ενώ δεν τις αναλαμβάνεις, ζητάς διαχείριση από τους γύρω σου ενώ εσύ έχεις χάσει κάθε έλεγχο. Δίνεις συμβουλές για σχέσεις ενώ δυσκολεύεται να σε κάνει παρέα ο εαυτός σου. Το άκρον άωτον της μοναξιάς.

Να ξέρεις πως τη δυσκολία σου την καταλαβαίνω. Όλοι την έχουμε περάσει ή την περνάμε ακόμα. Την καταλαβαίνω και τη δέχομαι. Φτάνει να μην την φτύνεις στα μούτρα του κάθε διερχόμενου. Κράτα την για σένα. Μοιράσου την αλλιώς. Ζήτα βοήθεια. Αυτό θα ήταν πιο αξιοπρεπές.

Χτίζεις μια δημόσια εικόνα που διαφέρει τόσο από την πραγματική σου ταυτότητα. Σαν να παίζεις βιντεογκέιμ με χαρακτήρα σούπερ ήρωα. Και εσύ, ο χειριστής του, αδύναμος, άυπνος, αποκαμωμένος, εθισμένος στην ψεύτικη περσόνα.

Είναι εντάξει, να δείχνεις αυτό που πραγματικά είσαι. Πόνο αντί για επίπλαστη ευτυχία. Στρίμωγμα αντί για αφθονία. Να σου πω κάτι; Είναι προτιμότερο. Πιο συμπαθής θα γίνεις, αν τελικά αυτό είναι το πρόβλημά σου.

Μπορείς αν θέλεις και να μη δείχνεις τίποτα. Είσαι πιο σημαντικός από το ψηφιακό σου αποτύπωμα. Δεν είσαι μόνο αυτό που δημοσιεύεις αλλά όσα κάνεις και λες στο μεσοδιάστημα. Αυτό που λέγεται ζωή. Θυμάσαι; Έχεις κάνει το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» του Ντεκάρτ, «δημοσιεύω άρα υπάρχω», ή ακόμα χειρότερα «κατακρίνω δημόσια άρα υπάρχω».

Φτάνει όμως τώρα. Όχι, δεν το λέω σε σένα. Εγώ είμαι που σταματάω. Αν τώρα ένιωσες, έστω για μια στιγμή, ότι κηρύττω με ύφος περισπούδαστο, ότι προσπαθώ να σε νουθετήσω, συγχώρεσέ με. Τελικά φαίνεται πως δεν διαφέρουμε πολύ. Κουνώ κι εγώ το δάχτυλο για να δείξω εκείνους που το δάχτυλο κουνούν. Μα αυτό σημαίνει πως…

Τι αποκάλυψη! Αυτό το κείμενο τελικά δεν έχει παραλήπτη εσένα. Για μένα το γράφω. Σε μένα το απευθύνω.

Λυπάμαι αν σε πλήγωσα. Λυπάμαι. Είναι που μοιάζουμε πολύ και, δεν θα στο κρύψω άλλο, έχω πια συνηθίσει να πληγώνω τον εαυτό μου.

Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Φερόμαστε καλύτερα σε αγνώστους από ότι στους δικούς μας;

Τι να την κάνω την καλή πρόθεση, να χαϊδέψω τα μαλλιά της, να μυρίσω το δέρμα της ή να φιλήσω τα χείλη της;

Τι νιώθεις όταν σου κάνουν αρνητική κριτική; | #askNicolaSmyrnakis