Αγαπημένοι μου Συνοδοιπόροι,

Πριν χρόνια έκανα στον εαυτό μου την παρακάτω ερώτηση: «Γιατί δεν αλλάζουν οι άνθρωποι ακόμη και όταν ξέρουν ότι πρέπει να αλλάξουν»; Στην πραγματικότητα δεν αναρωτιόμουν μόνο για τους ανθρώπους γενικά, αλλά πρωτίστως για τον ίδιο τον εαυτό μου.

Μέσα από την έρευνά μου πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά και την προσωπική μου ενδοσκόπηση, κατέληξα στις παρακάτω απαντήσεις που λειτούργησαν σαν κλειδιά που άνοιξαν τις πύλες της δικής μου αλλαγής αλλά και πολλών άλλων ανθρώπων.

Πρώτον, η αντίσταση στην αλλαγή είναι μια μέθοδος επιβίωσης. Όσο λιγότερη ενέργεια καταναλώνουμε τόσο λιγότερη απειλή νιώθουμε. Αυτά που απαιτούν κίνηση, ενέργεια, προσπάθεια, κόπο σε πρώτο επίπεδο τα αντιλαμβανόμαστε σαν απειλή. Αυτά ταυτόχρονα όμως είναι που μας οδηγούν στην άλλη όχθη της ασφάλειας, εκεί όπου βρίσκεται η πρόοδος.

Ο εγκέφαλός μας δεν είναι σχεδιασμένος για να μας κάνει ευτυχισμένους, αλλά για να επιβιώσει. Μπορεί να έχουμε ανάγκη να προοδεύσουμε και να είμαστε χαρούμενοι, το παντοδύναμο ένστικτό μας, όμως, μας σπρώχνει μόνο να επιβιώσουμε.

Η αλλαγή τρομοκρατεί την ιδέα διατήρησης της ζωής. Γι’ αυτό είναι ανεπιθύμητη. Το ένστικτο μεταφράζει την αλλαγή σαν πρόβλημα. Την ώρα που έχουμε μια νέα ιδέα (κι αν δεν πιάσει;), που σκεφτόμαστε να γυμναστούμε (άρα να κοπιάσουμε), να αλλάξουμε το συναίσθημά μας (καθόλου βολικό), να αντιδράσουμε σε μια κατάσταση που μας πληγώνει (προκλητικό), να δοκιμάσουμε κάτι νέο (ενέχει ρίσκο) συχνά διστάζουμε, αναβάλλουμε. Γιατί; Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, δεν αλλάζουμε για να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας για επιβίωση.

Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί δεν πιστεύουμε υποσυνείδητα ότι το αξίζουμε ή ότι θα τα καταφέρουμε. Όποια πεποίθηση κι αν έχουμε στο μυαλό μας, συνειδητά ή ασυνείδητα κάνουμε τις πράξεις που θα την επιβεβαιώσουν στην πραγματικότητά μας. Επομένως, αν πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε ή ότι δεν μας αξίζει τίποτα, ακριβώς αυτό θα συμβεί. Δηλαδή τίποτα.

Τρίτος και εξαιρετικά σημαντικός παράγοντας που μας εμποδίζει να αλλάξουμε είναι η συνήθεια. Πολλοί άνθρωποι έχουν συνηθίσει να μην αλλάζουν, να μην προοδεύουν, να μην αντιστέκονται στο βολικό. Και είναι εύκολο να επαναλάβουν ό,τι έχουν συνηθίσει. Άλλωστε, η συνήθεια είναι η μεγαλύτερη δύναμη στο Σύμπαν. Μετά τη φθορά!  (μήπως να συνηθίσουμε να μεγαλουργούμε…;).

Πού καταλήγουμε λοιπόν; Είναι πιο εύκολο να κάνουμε κύκλους γύρω από το πρόβλημα, να είμαστε καχύποπτοι, να αφήνουμε τον αρνητικό εαυτό μας να αλωνίζει μέσα μας χωρίς να αντιδράμε. Είναι δύσκολο να αλλάξουμε; Ναι. Γίνεται όμως; Προφανώς. Ο άνθρωπος αλλάζει. Δύσκολα, αλλά αλλάζει. Θέλει προσπάθεια και κόπο, αλλά οτιδήποτε αξίζει θέλει κόπο. Έτσι δεν είναι; Εξού και η φράση «αξίζει τον κόπο».

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, όταν δεν μας αρέσει αυτό που βλέπουμε στον καθρέφτη, να το διορθώνουμε (μόνο εμείς μπορούμε). Ακούγεται πιο έξυπνο από το να αλλάζουμε ολόκληρο καθρέφτη.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ

Σίγουρα δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους (πρέπει να το θέλουν εκείνοι πρώτα). Μπορούμε όμως να τους επηρεάσουμε θετικά. Ο τρόπος για να συμβεί αυτό είναι να αυξήσουμε το επίπεδο ηγετικής μας υπόστασης (ηγεσία = θετική επίδραση).

Έχουμε καλά νέα. Το εξαιρετικά επιτυχημένο διήμερο σεμινάριο “Ο master στις σχέσεις” με τον Νικόλα είναι και πάλι διαθέσιμο για κατοχύρωση θέσης (και δια ζώσης και διαδικτυακά).

Μάθετε περισσότερα πατώντας ΕΔΩ (ειδική προσφορά, δεν θα τη βρείτε αλλού)

Σχετικότατα άρθρα:

Για να βελτιώσεις τον εαυτό σου χρειάζεται πρώτα να τον αποδεχτείς

Μήπως κουράστηκες;

Αυτοί οι άνθρωποι συνεχίζουν σε όποιες συνθήκες