Η “ευκαιρία” του ιού | Νικόλας Σμυρνάκης
Καμιά φορά για να κάνεις 10 βήματα εμπρός πρέπει πρώτα να κάνεις ένα βήμα πίσω. Θα εξηγήσω τι εννοώ. Πριν μιλήσουμε για την ευκαιρία του ιού σε κάποιον θα πρέπει πρώτα να τον καταλάβουμε, να τον συναισθανθούμε ώστε να τον βοηθήσουμε να φτάσει στην αποδοχή της κατάστασης.
Εκεί πια είναι πιο έτοιμος να ψάξει για ευκαιρίες και λύσεις. Και χωρίς ενσυναίσθηση, κατανόηση δηλαδή της θέσης του άλλου και του μεγέθους του προβλήματος που βιώνει, με μόνο συμβουλευτική στάση “κάνε αυτό, εκείνο, δες το έτσι, δες το αλλιώς” ο παραλήπτης του μηνύματος συχνά θυμώνει περισσότερο ή νιώθει ακόμα πιο άσχημα. Δηλαδή αισθάνεται άσχημα που αισθάνεται άσχημα και που δεν καταφέρνει να αντιμετωπίσει στιγμιαία το πρόβλημα.
Και σας τα λέει αυτά ένας άνθρωπος που στα βιβλία του υπάρχουν κεφάλαια με τίτλο “Φιλικός Φόβος”, “Ευεργετικά εμπόδια”, “Αλλαγή μετάφρασης” κτλ. Σε μια απώλεια ζωής, όμως, η πρώτη μας κουβέντα ποια θα είναι: “έλα τώρα, αφού πήγε στον Παράδεισο ο αγαπημένος σου τι στεναχωριέσαι; Μετάτρεψε την απώλειά σου σε ευκαιρία, τι περιμένεις;”.
Το μόνο που θέλει κάποιος σε μια τέτοια περίπτωση είναι μια ζεστή αγκαλιά, ένα “είμαι δίπλα σου”, να νιώσει ότι τον αισθανόμαστε, ότι μοιραζόμαστε κάπως τον πόνο του. Έτσι του δίνουμε χώρο να βιώσει τα συναισθήματά του και να μας εμπιστευτεί ώστε να μπορέσουμε να τον βοηθήσουμε πραγματικά. Αυτό που επίσης χρειάζεται, είναι χρόνο. Χρόνο για να επεξεργαστεί όσα του συμβαίνουν και να περάσει όλα τα στάδια του πένθους.
Την παρούσα συνθήκη, τα κρούσματα, τους θανάτους, την καραντίνα, την βιώνουμε οι άνθρωποι ως μια απώλεια. Απώλεια της κανονικότητας, της ελευθερίας όπως την είχαμε στο μυαλό μας. Και σε κάθε απώλεια υπάρχει πένθος. Περνάμε λοιπόν όλοι, όλα τα στάδια του πένθους (τα αναλύω στο άρθρο Τα στάδια του πένθους). Το θέμα δεν είναι να λέμε σε κάποιον “κακώς είσαι σε άρνηση ή θυμωμένος. Δες το τώρα σαν ευκαιρία” αλλά να τον βοηθήσουμε, κατανοώντας τον αρχικά, να φτάσει πιο γρήγορα στο τελευταίο στάδιο του πένθους, αυτό της αποδοχής. Γιατί αν παραμείνει πολύ καιρό στη λύπη κινδυνεύει να οδηγηθεί στην κατάθλιψη.
Γι’ αυτό κι αν έχετε παρατηρήσει δεν έχω βγει συμβουλευτικά αυτή την περίοδο (άλλωστε το μόνο που συμβουλεύω κάποιον είναι πώς να συμβουλέψει τον εαυτό του). Μεταφέρω ιδέες, προσπαθώ να αλλάζω το δικό μου επίπεδο παρατήρησης, να μην κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια και να μοιράζομαι αυτές τις σκέψεις μου μαζί σας.
Σε δεύτερο επίπεδο, αν θέλετε τη δική μου γνώμη ναι μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία η όλη ιστορία, εγώ προσωπικά ως τέτοια την βιώνω, όχι γιατί είμαι γ@μ@τος τύπος αλλά γιατί δεν έχω άλλη επιλογή. Οτιδήποτε άλλο μου φαίνεται ψυχοπνευματικός θάνατος. Και δεν ψήνομαι να “πεθάνω” ούτε στο ελάχιστο, ούτε για μια μέρα.
Χθες έκανα ένα webinar σε έναν οργανισμό που πλήττεται αυτή την περίοδο και τα πρώτα 20 λεπτά, πριν πάμε στις λύσεις, μιλούσα για ενσυναίσθηση, αποδοχή και κατανόηση. Πώς αλλιώς θα μπορούσα να ξεκινήσω; Το feedback στο τέλος ήταν διθυραμβικό, όχι γιατί τους έδωσα τις καλύτερες λύσεις του κόσμου, αλλά γιατί ένιωσαν ότι τους κατανόησα (το πρώτο βήμα για την εξεύρεση λύσης).
Πριν επομένως σας πείσω για την “ευκαιρία” να ξέρετε ότι σας καταλαβαίνω. Σας καταλαβαίνω γιατί έχω βιώσει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό όσα σήμερα εσείς βιώνετε.
Την αγάπη μου
Νικόλας Σμυρνάκης
