Το αντίδοτο στον φόβο | Νικόλας Σμυρνάκης

Είναι φυσιολογικό να νιώθει κάποιος πιεσμένος αυτή την περίοδο. Η παραμονή στο σπίτι για μεγάλο χρονικό διάστημα εμπεριέχει χαρακτηριστικά εγκλεισμού. Θέλω να μοιραστώ όμως μια πολύ απλή ιδέα μαζί σας που ίσως βοηθήσει να δούμε λίγο τα πράγματα αλλιώς.

Οι άνθρωποι που πέθαναν στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο θα ήταν ευτυχισμένοι αν κάποιος τους έλεγε να κάτσουν ένα χρόνο στο σπίτι, όχι 14 μέρες (και ίσως λίγες παραπάνω).

Κάποτε άκουσα μια φράση που με συγκλόνισε από ένα κορίτσι βουτηγμένο στο θαύμα. Ένα κορίτσι που πριν την νικήσει η αρρώστια είχε κάνει τη φράση “Αν είναι κάποτε να πεθάνω, θέλω να είναι από υπερβολική δόση ζωής” σύνθημά της. Δεν ζούσε απλά την κάθε στιγμή, την έστυβε και μοίραζε το χυμό της στους ανθρώπους γύρω της.

«Αυτό που ζεις αυτή τη στιγμή», μου είπε, «βρίσκεται στις προσευχές κάποιου άλλου». «Πόσο δίκιο έχει», σκέφτηκα. «Κι εμείς το θεωρούμε αυτονόητο».

Θα σας πω κάτι που είναι θεωρητικά αυτονόητο. Είναι όμως; Σήμερα ξημέρωσε. Το σημαντικότερο είναι ότι ξημέρωσε και το είδαμε.

Πρώτον, υπάρχει ο κόσμος.
Δεύτερον, υπάρχουμε εμείς για να τον βλέπουμε, έστω από το παράθυρο του σπιτιού μας. Αν ψάχνουμε άλλο λόγο για να χαμογελάσουμε, κάτι δεν έχουμε καταλάβει καλά από το δώρο που λέγεται ζωή.

Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια είχα γράψει «Αν η θέα ενός ηλιοβασιλέματος, η βόλτα στην εξοχή, μια βουτιά στη θάλασσα, αν όλα αυτά δεν ήταν διαθέσιμα για όλους, θα ήμασταν διατεθειμένοι να ξοδέψουμε μια περιουσία για να τα αποκτήσουμε».

Ίσως τώρα, για κάποιο καιρό, τα στερηθούμε και αυτά. Ίσως τότε μόνο καταλάβουμε την σημαντικότητά τους. Ακόμα κι αν αυτό συμβεί όμως, θα είναι για λίγο. Στην αρχή όλα είναι χάος. Έπειτα έρχεται πάντα η αρμονία. Ναι, η αρμονία θα επιστρέψει, απλά χρειάζεται να κάνουμε υπομονή. Όταν έχεις υπομονή τίποτα δεν είναι μακριά.

Και κάτι ακόμα! Τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Το αυτονόητο πέθανε. Κάθε μέρα να τα βλέπουμε όλα σαν να γεννηθήκαμε μόλις.
Ξέρετε, είναι αδύνατον να νιώθουμε ταυτόχρονα ευγνωμοσύνη και φόβο.
Να νιώθουμε ταυτόχρονα ευγνωμοσύνη και οργή.
Να νιώθουμε ταυτόχρονα ευγνωμοσύνη και άγχος.

Η ευγνωμοσύνη είναι η τροφή της ψυχής, είναι άσκηση ευτυχίας, όπως και το να προσφέρεις είναι άσκηση αγάπης. Ας ξεκινήσουμε να είμαστε ευγνώμονες μ’ αυτά που θεωρούμε αυτονόητα. Ότι είμαστε ζωντανοί, ακόμα υγιείς, ακόμα ασφαλείς.

Το αυτονόητο θέλει υπενθύμιση για να μην ξεχαστεί.
Το αυτονόητο που δεν υπενθυμίζεται σταματά να υφίσταται.
Αυτονόητο που δεν υπενθυμίζεται κινδυνεύει να μετατραπεί σε αδιανόητο.

Αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, είσαι ζωντανός. Εκτίμησέ το. Η ευτυχία περνάει μέσα από την ευγνωμοσύνη.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

17 ελπιδοφόρες ιδέες στην εποχή του κορονοϊού

Ευκαιρία μεγάλη να εκμεταλλευτούμε το χρόνο

Πώς αξιοποιούμε το χρόνο #ΜένονταςΣπίτι