«Η ανάγκη για Επιβίωση είναι πρωταρχική. Χωρίς αυτή δεν θα υπήρχαμε. Αν την αφήναμε, όμως, να κάνει κουμάντο, θα φυτοζωούσαμε. Και αυτό γιατί πολλές φορές το ένστικτο λειτουργεί σαν ένα πιθηκάκι μέσα μας, το οποίο μας θέλει αραχτούς. Στα σίγουρα, στα βολικά, στα εύκολα. Απλά να ανασαίνουμε.

Το να πας γυμναστήριο, να διαβάσεις ένα βιβλίο, να κυνηγήσεις τα όνειρά σου δεν είναι αντανακλαστικά και υποσυνείδητα. Βλέπεις, αυτά δεν είναι απαραίτητα για τη ζωή. Οπότε το πιθηκάκι τα θεωρεί περιττά, πολυτέλεια, ή ακόμα και εχθρό του.

Όταν γυμνάζεσαι, κινδυνεύεις με τραυματισμό. Όταν κυνηγάς τα όνειρά σου νιώθεις άγχος και εμφανίζεται ο φόβος της αποτυχίας. Όταν διεκδικείς την αγάπη της ζωής σου, εμφανίζεται ο φόβος της απόρριψης. Πόνος, άγχος, φόβος. Το πιθηκάκι δεν θέλει τίποτε απ’ όλα αυτά. Θέλει απλώς να υπάρχει. Να κρατηθεί στη ζωή με όσο το δυνατόν μικρότερη κατανάλωση ενέργειας. Δεν επιθυμεί να τρως υγιεινά, απλώς να μην πεινάς. Γι’ αυτό λέγεται και ένστικτο Επιβίωσης και όχι Καλής Υγείας ή Προόδου.

Το πιθηκάκι δεν θέλει να είσαι κοινωνικός, να μιλάς δημόσια, να απευθύνεσαι στους ανθρώπους μέσα από το έργο σου, δηλαδή να αγγίζεις ψυχές. Και πάλι, εδώ φωνάζει: «Κίνδυνος, σταμάτα! Μην αναλάβεις την παρουσίαση, μην αλλάξεις δουλειά, μην εκτεθείς, μην επεκτείνεις τις δραστηριότητές σου, μην συμπεριλάβεις άλλους στο όραμά σου, μην εμπιστευτείς, μη γνωρίσεις νέους ανθρώπους, μην ανοιχτείς, μη ρισκάρεις, μην επενδύσεις, μην προσπαθήσεις. Μείνει στο καβούκι σου».

Όπως όταν απειληθεί η ζωή σου, αντανακλαστικά η αδρεναλίνη και η κορτιζόλη θα κατακλύσουν το σώμα σου για να σε κάνουν να φύγεις ή να αντεπιτεθείς, δηλαδή να παραμείνεις στη ζωή, έτσι και όταν προοδεύεις, οι ίδιες ουσίες σε προστατεύουν από το νέο, το άγνωστο, το διαφορετικό, το αναπάντεχο, το άβολο. Όταν προοδεύεις, το σώμα αμύνεται όπως όταν δέχεται επίθεση. Φοβόμαστε να μην φοβηθούμε και καταλήγουμε φοβισμένοι». 

Αγαπημένοι μου ο φόβος νικιέται μόνο με την πράξη. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Κάθε φορά που φοβάσαι εξασκείσαι να μην φοβάσαι κάνοντας αυτό που φοβάσαι. Και είναι προφανές πως δεν μπορούμε να επιλέξουμε αν θα φοβόμαστε ή όχι. Μπορούμε να επιλέξουμε αν θα κάνουμε αυτό που φοβόμαστε παρόλο που φοβάμαστε.

Φοβηθείτε άφοβα λοιπόν!

Σχετικότατα άρθρα:

Μέρα της γυναίκας: Τα στερεότυπα αφορούν και τους άντρες

Πόσο αγαπάς τον εαυτό σου;

Είμαι κι εγώ εδώ. Δίπλα σου!