Το χθες πέθανε. Το αύριο είναι αγέννητο. Κάποιες μέρες οριακά μεταπείθεις τη μοίρα από το να προχωρήσει σε έκτρωση. Γι’ αυτό στύψε τη στιγμή και πιες το χυμό της.

Επιτρέψτε μου να σας μιλήσω για λίγο στον ενικό. Σαν να απευθύνομαι σε καθέναν από εσάς προσωπικά. Ίσως γιατί απευθύνομαι σε καθέναν από εσάς προσωπικά:

«Με όλα αυτά που συμβαίνουν στον πλανήτη, πες μου έναν λόγο για να μην στύψεις τη στιγμή; Γ@μ@ τη γνώμη του κόσμου (με το συμπάθιο) και ντύσου την Αλήθεια σου, κάνε την επάγγελμα, χόμπι, πες την σε εκείνον που αγαπάς, έκφρασε τη σεξουαλική σου ταυτότητα. Ό,τι κάνεις να το κάνεις με πάθος. Ακόμα κι όταν δεν κάνεις τίποτα με πάθος να μην το κάνεις».

Προφανώς ο πόλεμος ήταν και για μένα, όπως και για πολύ κόσμο, ξυπνητήρι. Και αποτέλεσε αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις. Αν θέλω όμως να τιμήσω την Αλήθεια για την οποία τόσο μιλώ, πρέπει να σας εκφράσω, χωρίς υπεκφυγές, και την πιο σκοτεινή πλευρά των συλλογισμών μου. Το ερώτημα στο μυαλό μου είναι ένα:

Μπορεί ο άνθρωπος να εξελιχτεί σε Άνθρωπο;

Αναδιατυπώνοντάς το, μετά από 80 χρόνια ειρήνης (ναι, με απαράδεκτα διαλείμματα), θα αφήσουμε μερικούς μη εξελιγμένους ανθρώπους να πάρουν μαζί τους και όλους τους υπόλοιπους; Εκεί που η «σπηλιά» έμοιαζε μακρινή ανάμνηση θα γίνει και πάλι η νέα μας κατοικία;

Ο άνθρωπος είναι τελικά πιο κοντά στον Υπάνθρωπο από ότι στον Μετάνθρωπο; Είναι πιο ικανός για το χειρότερο, το άθλιο, το απάνθρωπο. Σαν να ‘ναι αυτός ο προορισμός του. Με το που ξεστομίζω τέτοια ιερόσυλη φράση, αναρωτιέμαι:

«Ποιο το νόημα τότε; Η πάλη ανάμεσα στο καλό και στο κακό; Αυτός είναι ο προορισμός μας; Η αιώνια μάχη;». Κοιτά να δεις που πάλι στον πόλεμο καταλήγουμε. Ο πόλεμος εκεί έξω είναι απόρροια του πολέμου μέσα μας.

Αμέσως μετά συνειδητοποιώ ότι το χειρότερο είναι μέρος του καλύτερου, το άθλιο τμήμα του υπέρτατου και ο Υπάνθρωπος κομμάτι του Μετανθρώπου. Αν ο κόσμος όπως τον ξέρουμε δεν μπορεί να υπερβεί τον εαυτό του μήπως να μαζευτούμε καμπόσοι και να φτιάξουμε έναν παράλληλο κόσμο μέσα στον κόσμο μας; Και όσο κρατήσει.

Είναι πολύ μικρός, πολύ στενός, και δεν μας χωράει ο κόσμος χωρίς τους οραματιστές, τους ονειροπόλους, τους λάτρεις της ουτοπίας.

Φανταστείτε έναν κόσμο στον οποίο η λέξη «πόλεμος» είναι άγνωστη. Η ανάγκη δημιουργίας όπλου, άλλου εκτός από το μαχαίρι, ανύπαρκτη. Κι όμως υπάρχουν τέτοιοι κόσμοι στον κόσμο μας. Φυλές που λειτουργούν με άλλη ηθική, κατασκευασμένη κι αυτή όπως κάθε ηθική, μα πιο ανθρώπινη. Μια ηθική πολύ πιο εξελιγμένη κι ας φαντάζουν οι εκπρόσωποί της στα μάτια μας πρωτόγονοι.

Κάπως έτσι φανταζόμαστε το ουτοπικό ΝηΣί του Ανθρώπου. Έναν τόπο που ο καθένας σέβεται την Αλήθεια του άλλου ακόμα κι αν δεν συμφωνεί με αυτή. Αυτό με λίγα λόγια σημαίνει απουσία πολέμου. Δημιουργική διαφωνία, ναι. Μα μέχρι εκεί.

Αγαπημένοι μου, με αφορμή τον πόλεμο, ακούμε πολλά για την έννοια της ευγνωμοσύνης. Την ανάγκη να είμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε. Συμφωνώ. Μα δεν φτάνει αυτή σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή. Με όσα γίνονται επιβεβαιώνεται η ανάγκη μας για επαγρύπνηση.

Επαγρύπνηση σημαίνει παίρνω θέση και βοηθώ εκείνους που το έχουν ανάγκη. Γιατί χωρίς επαγρύπνηση η ευγνωμοσύνη στερεύει όταν έρχεται κάποιος για να κλέψει όλα αυτά για τα οποία νιώθαμε ευγνώμονες.

Την αγάπη μου
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Μέρα της γυναίκας: Τα στερεότυπα αφορούν και τους άντρες

Πόσο αγαπάς τον εαυτό σου;

Είμαι κι εγώ εδώ. Δίπλα σου!