«Γιώργο, πώς καταφέρνεις να είσαι Νο1 ασφαλιστής της εταιρίας τόσα χρόνια;», τον ρώτησα καθώς τρώγαμε, στο διάλειμμα του σεμιναρίου.

«Εκπαιδεύομαι να γίνω ασφαλιστής από τα 5 μου», μου απάντησε. Ήταν ώρα να γίνω εγώ ο μαθητής και εκείνος ο δάσκαλος.

«Τι εννοείς;», ρώτησα γεμάτος περιέργεια.

«Επειδή είμαι δυσλεκτικός δεν κατάφερα ποτέ να διαβάσω υπότιτλους. Και κινεζική να ήταν η ταινία έμαθα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει από τις εκφράσεις του προσώπου και τις κινήσεις του σώματος. Αυτό με βοήθησε να ψυχολογώ τους ανθρώπους, να καταλαβαίνω τις ανάγκες τους».

Εντελώς τυχαία, το επόμενο θέμα που είχα ετοιμάσει στο μαραθώνιο των 3 ημερών εκπαίδευσης ήταν «Επικοινωνία: λέξεις, γλώσσα του σώματος και ενσυναίσθηση». Ξαφνικά απέκτησε επιπρόσθετο νόημα τόσο για εμένα όσο και για όλους τους εκπαιδευόμενους.

Και το καλύτερο; Είχα μόλις γίνει κοινωνός μιας ιστορίας που ανυπομονούσα να μοιραστώ μαζί σας.