Πηγή : www.diastixo.gr 

Όλα ξεκίνησαν όταν κράτησα στα χέρια μου ένα δερματόδετο τετράδιο, διακοσμημένο με μια πέτρα στο κέντρο του, αγορασμένο από έναν παλαιοπώλη που ανακαλύψαμε με την Εύα στην Mauerpark Flea Market του ανατολικού Βερολίνου το 2009. Εκεί σχεδίασα την πρώτη Αγάπη. Έμοιαζε κάπως έτσι:

Η καλλιγραφική αυτή Αγάπη έγινε και το σχέδιο του εξωφύλλου. Άρχισα να σκέφτομαι αν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα πέντε γράμματα της Αγάπης για να δημιουργήσω σχέδια με συγκεκριμένο συμβολισμό. Να, έναν άγγελο, για παράδειγμα;

Έναν κύκνο μήπως;

Γιατί όχι ένα λουλούδι.

Έτσι προέκυψαν τα Γράμματα της Αγάπης. Το έργο αποτελείται από λέξεις αφιερωμένες στην αγάπη και πρωτότυπα χειρόγραφα σχέδια, που έχουν δημιουργηθεί αποκλειστικά από τα 5 γράμματά της. Νομίζω αυτή είναι και η πρωτοτυπία του.
Ο τίτλος είναι δίσημος. Τα Γράμματα της Αγάπης είναι εκείνα που γράφουμε σε άλλους (κάποτε τα στέλναμε με ταχυδρομείο, τώρα έχουν μετατραπεί σε ηλεκτρονικά σφηνάκια), αλλά και τα γράμματα του αλφάβητου, δηλαδή τα Α, Γ, Α, Π, Η.

Τι κι αν τα γράμματα της Αγάπης παραμένουν πάντα ίδια, εκείνη αλλάζει μορφές. Κάθε σχέδιο στο βιβλίο αποτελεί και μια διαφορετική εκδοχή της. 18 σχέδια, 18 διαφορετικές εκδοχές της, 18 διαφορετικοί συμβολισμοί που επηρεάζουν καταλυτικά τα κείμενα, τους στίχους και τους διαλόγους στο έργο. Επιμένω στις διαφορετικές εκδοχές, γιατί πιστεύω ότι η αγάπη δεν χάνεται. Παίρνει άλλη μορφή, μα παραμένει αγάπη. Η αγάπη που ξεχνιέται σε μια δυσκολία δεν ήταν ποτέ αγάπη.

Τα κείμενα στο έργο χρονολογούνται από το 2002 ως και σήμερα. Είναι μια συρραφή από λόγια προορισμένα να εκφράσουν πρώτα τα ανείπωτα της δικής μου ύπαρξης και, αμέσως μετά, εκείνου που ψάχνει την αγάπη σε όλη του τη ζωή. Αδιάλειπτα. Να τη βιώσει, να τη χαρίσει… Όχι απαραίτητα με τούτη τη σειρά.

Τα Γράμματα της Αγάπης απευθύνονται όχι μόνο στους συντρόφους μας, μα και στους φίλους, στα παιδιά, στους δασκάλους, στους γονείς, στους συνεργάτες μας, σε όσους τολμούν να αγαπούν και να αγαπιούνται.

Πρόκειται για έναν αποκαλυπτικό διάλογο με τους πιο αγαπημένους μας. Εκείνους που είναι εδώ. Κι ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο συχνά τους ξεχνάμε. Εκείνους που αδημονούμε να έρθουν. Και ίσως παραλείψαμε να τους προσκαλέσουμε κοντά μας. Εκείνους που έχουν φύγει από τη ζωή ή από τη ζωή μας. Ένας διάλογος που καταλήγει να γίνεται με τον εαυτό μας τον ίδιο.

Τα Γράμματα της Αγάπης δεν αποδέχονται την πεπατημένη. Δεν περιμένουν την αγάπη μονάχα από τους άλλους. Ξέρουν πως τρία είναι τα θεμέλια του Είναι. Δώσε αγάπη, λάβε αγάπη, αγάπα εσένα. Ένα να λείπει, χάθηκε το οικοδόμημα της ύπαρξης.

Η αγάπη ξεκινά με μια υπόσχεση. Να κρατήσει. Το «για πάντα» μοιάζει να εφευρέθηκε από τους πρώτους δύο ανθρώπους που αγαπήθηκαν τρελά. Έψαχναν, βλέπεις, τι δώρο να κάνουν ο ένας στον άλλον.

Τι κι αν τα γράμματα της Αγάπης παραμένουν πάντα ίδια, εκείνη αλλάζει μορφές. Κάθε σχέδιο στο βιβλίο αποτελεί και μια διαφορετική εκδοχή της.

Η αγάπη απαιτεί ισορροπία ανάμεσα στο τι δίνεις, τι κρατάς, τι αφήνεις, αν αφήνεσαι, πόσο και τι διεκδικείς. Ζητά όμως κι εμπιστοσύνη. Γι’ αυτό και συχνά κρέμεται από μια κλωστή. Να, όπως αυτό το Πι που εσωκλείει το Ήτα στην «Κρεμάμενη Αγάπη». Μόλις που κρατιέται από το μικρό άλφα. Κι όμως, τα Γράμματα της Αγάπης επιμένουν. «Σε κρατάμε γερά. Αφέσου».

Κρεμάμενη Αγάπη

Η αγάπη είναι ποτισμένη ομορφιά. Ομορφαίνει την ομορφιά. Όταν αγαπάς, ακτινοβολείς. Κοιτάς το λουλούδι και καταλήγει να σε θαυμάζει εκείνο.

Η αγάπη σε κάνει ποιητή. Αν σε επαινέσει ο αγαπημένος σου για τα όσα υπέροχα του εκφράζεις, χάρισέ του αυτούς τους στίχους:

Με λες ποιητή,
μα είμαι μονάχα αγγελιαφόρος.
Εσύ γράφεις στίχους μέσα μου,
εγώ απλά τους μεταφέρω στο χαρτί.

Η αγάπη είναι μια απαίτηση να προστατέψεις τον άλλον σαν να είναι σάρκα από τη σάρκα σου. Ζητά αφοσίωση. Όμως, προσοχή, ζητά κι ελευθερία. Άκου τι σου λέει:

Δεν μου ανήκεις εσύ.
Μου ανήκει αυτό που νιώθω
όταν είμαι μαζί σου.
Δεν είσαι κτήμα μου.

Κτήμα μου είναι η απόφαση
να σε αφήσω ελεύθερο.
Ελεύθερο να είσαι εσύ.

Η Αγάπη ζητά ένωση. Όταν ενώνονται δύο μονάδες δημιουργείται μία δυάδα, μα και μια νέα μονάδα. Ένα νέο «Ένα»:

Έμαθα να μετρώ όλους τους αριθμούς
για να εκφράσω την αγάπη μου για σένα.
Και σταμάτησα στο Ένα.
Μέχρι εκεί χρειάστηκα τελικά.
Ένα εγώ, ένα εσύ.
Ένα μαζί…
Ένα…

Η αγάπη κουβαλά μια υπερβολή. «Τυχεροί όσοι γεύονται κάτι από σένα. Έστω και την απουσία σου», ψιθυρίζει.

Τέλος, η αγάπη είναι ένας διάλογος με τον ίδιο μας τον εαυτό… Από εμάς ξεκινά. Σε εμάς και πάλι καταλήγει.

Όταν σου λέω «σ’ αγαπώ»
πρώτα το ακούω εγώ.
Αγαπώ εμένα.

Όταν σου λέω «σε συγχωρώ»
πρώτα το ακούω εγώ.
Συγχωρώ εμένα.

Στιγμή μην πιστέψεις πως κάτι μου χρωστάς
εσύ, εμένα.

Αφού όλα περνάνε μέσα από το «εγώ».
Κι εγώ, μέσα από σένα.

Δείτε το άρθρο εδώ.

Σχετικότατα άρθρα:

Μέρα της γυναίκας: Τα στερεότυπα αφορούν και τους άντρες

Πόσο αγαπάς τον εαυτό σου;

Είμαι κι εγώ εδώ. Δίπλα σου!