Αν μελετήσει κανείς βιογραφίες καλλιτεχνών, θα δει ότι πολλοί έκαναν “χαμαλοδουλειές” (εντελώς α-πολιτικαλ και καθόλου κορέκτ ο όρος) πριν τα καταφέρουν. Όταν αναφερόμαστε στο παρελθόν τους, θαυμάζουμε το γεγονός ότι ήταν διατεθειμένοι να κάνουν τέτοιες δουλειές.

Από την άλλη όταν κάποιος που γνωρίζουμε κάνει μια δουλειά που θεωρούμε “χαμαλίκι” έχουμε μια στάση οίκτου, αν όχι υποτιμητική.

Κι όμως. Θέλει γενναιότητα να κάνεις αυτό που η κοινωνία δεν θεωρεί “σπουδαίο” και να του δίνεις εσύ νόημα. Όπως γράφει και στο “Η επιτυχία κρυβόταν στο κομοδίνο μου“.

“Ένας σερβιτόρος που αγαπά τη δουλειά του και είναι έτοιμος να υπηρετήσει, δείχνοντας ειλικρινές ενδιαφέρον για τους πελάτες του, είναι πολύ πιο επιτυχημένος από έναν διευθυντή τράπεζας που μισεί τη δουλειά του. Είναι πιο χρήσιμος για τους ανθρώπους γύρω του, για την κοινωνία ολόκληρη”.

Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Και καμιά δουλειά δεν είναι μόνιμη εκτός κι αν εσύ το αποφασίσεις. Αλλά και όλες οι δουλειές μπορούν να σε προετοιμάσουν για κάτι καλύτερο ή να επιχορηγήσουν ένα όνειρό σου. Φτάνει να μην το θάψεις. Τέλος, καμιά δουλειά δεν σου επιβάλλει να μην κάνεις τίποτα άλλο στον ελεύθερό σου χρόνο.

Ο Καβάφης ήταν “ποιητής του απογεύματος”. Δούλευε σε δημόσια υπηρεσία και έγραφε μετά.

Αυτά!

Και την αγάπη μου!

ΥΓ
Σας μιλά (γράφει) ένας άνθρωπος που έχει κάνει κάμποσες δουλειές που “δεν”. Αυτό που θα άλλαζα αν επέστρεφα είναι να τις απολαύσω περισσότερο καθώς δούλευα το όνειρό μου να γίνω συγγραφέας.

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Τη δεύτερη ευκαιρία τη δίνουμε στον εαυτό μας. Όχι στον άλλον

Μπορεί να σε φυλακίσουν και να πιστεύεις ότι είσαι ελεύθερος

Σιχαίνομαι τη δουλειά μου. Τι να κάνω;