Γιατί φοβόμαστε όταν εκθέτουμε τον εαυτό μας δημόσια;

Έχουμε τεράστια ανάγκη να ικανοποιήσουμε το αίσθημα σπουδαιότητάς μας. Η ανάγκη για αναγνώριση είναι τόσο μεγάλη που όταν νιώθουμε ότι μπορεί να μην ικανοποιηθεί παγώνουμε.

Ο τρόπος όμως για να καταφέρουμε σπουδαία πράγματα είναι να αφαιρέσουμε το συναισθηματικό φορτίο από την μη εκπλήρωση ή από την έκθεση. Δεν μας μειώνει όταν δεν καταφέρνουμε κάτι. Θα μας μείωνε το να μην προσπαθήσουμε. Ένα 100ευρω όταν το πατήσεις κάτω, το λερώσεις, ακόμα κι αν το σκίσεις, δεν χάνει την αξία του. Πάλι 100 ευρώ αξίζει.

Στα παλιά του τα παπούτσια του άλλου, το τι κάναμε εμείς και τι όχι. Δεν θα επηρεαστεί η ζωή του. Αν τα κάνουμε χάλια, δημόσια ή ιδιωτικά, και να ασχοληθεί λίγο, σύντομα θα το ξεχάσει. Θα επιστρέψει στη ζωή του. Και κάτι καταπληκτικό να κάνουμε, πάλι θα το ξεχάσει.

Ώρες ώρες κάνουμε λες και είμαστε το επίκεντρο του σύμπαντος. Είναι πολύ εγωιστικό να φοβόμαστε την απόρριψη των άλλων. Δείχνει ότι παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μας. Το δικό μας λάθος, η δική μας έκθεση, δεν θα μεγαλώσει την τρύπα του όζοντος για να την φοβόμαστε τόσο πολύ.

Αν διαβάσετε βιογραφίες καλλιτεχνών, πολλοί από αυτούς στην πρώιμη περίοδό τους, μέχρι να βρουν τα πατήματά τους, έκαναν δημόσια το ένα λάθος μετά το άλλο, είτε σαν άνθρωποι, είτε σαν καλλιτέχνες. Στα ντοκιμαντέρ, η “μαύρη” περίοδος τους, μνημονεύεται από τους βιογράφους ως απαραίτητη για την εξέλιξη τους.

Μη φοβηθείτε να τα κάνετε χάλια. Θυμηθείτε, την ώρα που ο γείτονας, ο άσπονδος φίλος, θα τρέχει να ξεσκατίσει το παιδί του σιγά μη θυμάται ότι στην Πέμπτη Δημοτικού δεν είπατε καλά το ποίημα, στη σάλσα χάσατε τα βήματά σας, στη σκηνή μπερδέψατε τα λόγια σας.

Την αγάπη μου,
Νικόλας

__________