Είμαστε όλοι ποιητές γράφουμε ζωή (ένα αντίο στη Δημουλά) | Νικόλας Σμυρνάκης

Αχώνευτος ο θάνατος. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσους θανάτους κι αν βιώσουμε το ότι κάποιος που υπήρχε πριν (και γνωρίζαμε την ύπαρξή του), δεν υπάρχει πια, είναι αδιανόητο για το ανθρώπινο μυαλό στην σημερινή του μορφή. Με το χρόνο και τη σωστή διαχείριση γλυκαίνει το συναίσθημα. Δεν παύει να είναι όμως αδιανόητο.

Συχνά κατά τη διάρκεια της ζωής μας παλεύουμε για να αφήσουμε πίσω μας ένα όνομα. Να μας θυμούνται «μετά». Μα, με όσα λούσα κι αν στολίσουν το φέρετρό μας, όσοι κανονιοβολισμοί κι αν πέσουν, όσα αγήματα κι αν παραταχθούν να τιμήσουν τη ζωή που έφυγε, το ίδιο χώμα θα μας σκεπάσει όλους. Στον θάνατο είμαστε όλοι ίσοι.

Η ζωή είναι τώρα. Με ποιον τρόπο θα κάνουμε το σήμερα να μετράει; Αυτό πρέπει να αναρωτιόμαστε. Κάθε μέρα. Κι οι θάνατοι των ποιητών αυτό το ρόλο οφείλουν να επιτελούν.

Αυτό ας είναι το τελευταίο τους έργο. Να μας θυμίζουν πως οι πραγματικοί ποιητές είναι εκείνοι που έμειναν πίσω. Εκείνοι που μπορεί να μην γράφουν ποίηση… Γράφουν όμως ζωή.

«Είμαστε όλοι ποιητές. Γράφουμε ζωή»

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Ο καλύτερος δάσκαλος που είχα ποτέ

Πώς με σημάδεψε ο Όσκαρ Ουάιλντ

Γιατί έτσι είν’ η αγάπη