Τα δέντρα μοναχά στο έδαφος ανήκουν.
Κι εσύ που νόμιζες πως ήτανε δικά σου.
Α ρε άνθρωπε. Πότε θα γίνεις άνθρωπος;

Τώρα που τα δέντρα μετοίκησαν στον αέρα
θυμήθηκες να τα θρηνήσεις.
Μα δεν θρηνείς γι’ αυτά.
Για τη χαμένη ανθρωπιά σου λυπάσαι.

Στη φωτιά ρίχνεις τις ευθύνες,
μα δεν σε εκδικείται αυτή.
Τα φαντάσματα των δέντρων που έκοψες
και πήγαν στον Παράδεισο θα ‘ναι.
Τώρα ζητούν τ’ αδέρφια τους κοντά τους.

Κάπως έτσι πρασίνισε ο Παράδεισος. Τι νόμιζες;
Από μοναχικά δέντρα εκδικητές.

Εσύ που στης γης επάνω τον καμβά
σχεδίασες όλα όσα έχεις
τράβηξες γραμμές, μουντζούρωσες,
τσαλάκωσες και έβαψες,
τώρα κλαις και χτυπιέσαι
για τις μαύρες τρύπες στους χάρτες σου
γιατί λέει δεν είν’ δικές σου.

Ως γνωστών, αλλωνών τα ανομήματα
δημιουργούν εγκαύματα πρώτου βαθμού.

Α ρε άνθρωπε. Πότε θα γίνεις άνθρωπος;
Μια μεταμόσχευση ψυχής να ανακαλύψεις
ακόμα και σώθηκες.

Νικόλας Σμυρνάκης
04/08/2021

(Για την πύρινη τραγωδία – Αύγουστος 2021)