Προχθές είχα μια θερμή συνομιλία με τον Γρηγόρη (7 ετών γιος μου). Μου φώναξε αρκετά έντονα. Ενοχλήθηκα πολύ είναι αλήθεια.

Του είπα κι εγώ έντονα με τη σειρά μου: “Δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου φωνάζει. Ούτε στον πατέρα μου. Πιστεύεις θα το επιτρέψω σε εσένα;”.

“Ούτε εγώ”, μου λέει εκείνος.

“Εγώ τώρα φωνάζω γιατί προστατεύομαι από τις δικές σου φωνές”, προσπάθησα να τον αντικρούσω.

“Μπαμπά, λες δικαιολογίες” με πρόφτασε.

Και είχε δίκιο. Μπορεί με τις λέξεις να του εξηγούσα ότι η φωνή είναι λάθος αντίδραση αλλά με την ένταση που εκφέρονταν οι συγκεκριμένες λέξεις, του δίδασκα να φωνάζει όταν τα βρίσκει σκούρα.

Ουσιαστικά με είχε βάλει στη θέση μου. Δεν υπάρχει δικαιολογία για να φωνάξεις. Δεν απαντάς στη φωνή, με φωνή. Είναι σαν να λες ότι η “βία”, έστω η λεκτική, είναι επιθυμητή αντίδραση.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο ποτέ; Φυσικά και θα συμβεί γιατί είμαστε άνθρωποι. Αν όμως αναγνωρίσουμε ότι είναι λάθος, μπορούμε να το διορθώσουμε.

Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη των ανθρώπων, είτε λειτουργούν ως γονείς, είτε ως σύντροφοι, είτε ως φίλοι, είτε ως συνεργάτες, είναι ότι δεν αναγνωρίζουν τα λάθη τους και δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους.

Πώς να διορθώσεις κάτι που δεν θεωρείς λάθος;

Ζήτησα συγγνώμη από τον Γρηγόρη. Μου ζήτησε και εκείνος. Συνδεθήκαμε και τέλειωσε εκεί. Μεγάλο μάθημα για εμένα. Ελπίζω και για εκείνον.

Την αγάπη μου
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Φερόμαστε καλύτερα σε αγνώστους από ότι στους δικούς μας;

Ανθίζει η σχέση μας με τα παιδιά όταν μπαίνουμε στη θέση τους

Αν σε δεχτώ όπως είσαι, θα σε κάνω χειρότερο