Η λύπη ας γίνει οδηγός. Η οργή ας γίνει πυξίδα.
Λυπάμαι.
Οργίζομαι.
Ρωτώ.
Γιατί; Τούτο το “γιατί” που δεν ψάχνει μεσαιωνικές πυρές
πρόχειρες ευθύνες για να κάψει,
μα την πηγή.
Αλλιώς το ξεκίνημα, την αφετηρία, τον πρόθεση πίσω από τον πρώτο λόγο.

Έπειτα ρωτώ: Πώς ξανά δεν θα γενεί;
Αλλιώς η λύπη κ’ η οργή,
θα επιστρέψει στα παιδιά μας
σαν ιός που ψάχνει νέο ξενιστή, πιο υγιή, πιο σφριγηλό.
Έπειτα ψάχνω για τις πράξεις.
Αυτή τη φορά δίχως δισταγμό.
Χωρίς δίκαιους-λόγους,
συστατικά του ανέφικτου και του κυθυστερημένου.
Λυπάμαι.
Οργίζομαι.
Θρηνώ.

Το μόνο που παρηγορεί το συγγενή
είναι πως ο νεκρός του ζει μια καλύτερη ζωή
κι εμένα εκείνος ο μύθος της στάχτης και της αναγέννησης.

Πιστεύω στα παραμύθια.
Άλλωστε σήμερα ζω ένα από αυτά,
στη θρίλερ του μορφή.
Δεν μπορεί τόσα βουνά από στάχτη να μην κρύβουν μια τόση δα αναγέννηση.
Δε χάθηκε η ελπίδα. Στη στάχτη μας κρύβεται κι αυτή.

Λυπάμαι.
Οργίζομαι.
Θρηνώ.
Γιατί ρωτώ.
Κι ελπίζω.
Στη στάχτη και στην αναγέννηση.

Νικόλας Σμυρνάκης

(Για την τραγωδία στο Μάτι – Ιούλιος 2018)