“Και τότε, θα σου κοπεί το γέλιο άρχοντα”
– άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα πόλης Monitor, 2011
– στήλη Το ΝηΣί του ανθρώπου
Ο άνθρωπος στο ΝηΣί σκέφτεται:
Όταν το “εμείς” τείνει προς το συλλογικό κακό, τότε ίσως πρέπει να επιστρέψουμε πίσω στο “εγώ”. Αυτή τη φορά, όχι για να το χαϊδέψουμε κι άλλο, μα για να το επαναπροσδιορίσουμε.
– – – – – – – – – – – – – –
Οι Γερμανοί ξανάρχονται. Όχι, δεν εισέβαλλαν οι Ευρωπαίοι «φίλοι» μας, τουλάχιστον όχι στρατιωτικά, έλα όμως που το κατοχικό σύνδρομο «Δεν ξοδεύω γιατί φοβάμαι μήπως δε θα έχω αύριο» που εκείνοι μας επέβαλλαν πριν 60 χρόνια επανήλθε.
Ένα άλλο, σύνδρομο κι αυτό, δημιουργήθηκε. Τα ιφσελοράν και τα λουιβιτόν δεν είναι πια μαγκιά. Πολύς κόσμος που κάποτε δεν τολμούσε να περάσει από τη Δαιδάλου αν δεν κόστιζε δύο χιλιάρικα από πάνω μέχρι κάτω, τώρα αρκείται με ζάρα και μπέρσκα.
Είναι σχεδόν ντροπή να κυκλοφορείς με ό,τι κάποτε ήταν ντροπή να μην έχεις κατορθώσει να αποκτήσεις.
Είναι τώρα κάποιοι άλλοι συμπολίτες μας, που πριν την κρίση, δεν ψήνονταν να δουλέψουν. Είχαν βολευτεί με ένα σπίτι, ένα πιάτο φαΐ, ένα χαρτζιλίκι από μαμά, μπαμπά, γιαγιά, ένα ενοίκιο, μια κληρονομιά, ένα χρυσωρυχείο, μια πετρελαιοπηγή, μια ευρωμηχανή… Δεν ήθελαν να δουλέψουν αλλά ούτε και να το πολυλένε ήθελαν, μια και ο άνεργος θεωρείται τεμπέλης σε καιρούς ευημερίας.
Η κρίση βόλεψε αρκετούς από αυτούς, καθώς τώρα είναι δικαιολογημένα άνεργοι και καθόλου δεν ντρέπονται γι’ αυτό (σε περιόδους κρίσης ο άνεργος θεωρείται θύμα). Μπορούν κάλλιστα να κρυφτούν ανάμεσα στους πραγματικούς ανέργους, αυτούς που ψάχνουν να βρουν δουλειά και δε βρίσκουν.
Και από τους ανέργους, στους εργαζομένους. Δεν είναι λίγοι οι εργαζόμενοι που ντρέπονται – κακώς κατά τη γνώμη μου – που έχουν δουλειά. Νιώθουν ενοχικά απέναντι στους συμπολίτες τους που είναι άνεργοι. Είναι τώρα μια άλλη κατηγορία εργαζομένων, που ενώ θα έπρεπε να ντρέπονται που εργάζονται, δε φαίνεται να τους καίγεται καρφάκι. Οι πολιτικοί, ποιοι άλλοι, υπάλληλοι του λαού θεωρητικά, οι οποίοι είναι οι μόνοι εργαζόμενοι χωρίς – πρακτικά – συγκεκριμένο αντικείμενο.
Δεν ντρέπονται καθόλου κι αυτό φαίνεται από τόσα πολλά που για να καταγραφούν χρειάζονται δυο τρία Monitor. Ας μείνουμε λοιπόν σε ένα περιστατικό που έλαβε χώρα στην πόλη μας και επιβεβαιώνει ότι δεν ντρέπονται καθόλου, αντίθετα ότι γελάνε εις βάρος μας, όχι μόνο πίσω από την πλάτη μας όπως νομίζαμε ως τώρα, αλλά κοιτάζοντάς μας καταπρόσωπο.
Πριν ένα μήνα και κάτι, ο άρχων της αντιπολίτευσης μίστερ Σάμαρας επισκέφτηκε την πόλη μας. Πέρασε από τους Αγανακτισμένους στην πλατεία Ελευθερίας (ευτυχώς ήταν νωρίς και δεν είχε μαζευτεί κόσμος) και έπειτα κατευθύνθηκε προς τα Λιοντάρια. Στη διαδρομή κάποιος περαστικός του φώναξε: «Φέρτε πίσω τα λεφτά ρε», εκείνος χαμογέλασε, ειρωνικά ή καταδεχτικά δεν ξέρω, αν και ο αυτόπτης επιμένει πως το χαμόγελο ήταν ειρωνικό. Κάποιος τότε από την συνοδεία του έσπευσε να απαντήσει εκ μέρους του: «Λεφτά υπάρχουν».
Στον ειρωνικότατο αυτόν τύπο έχω να αφιερώσω το παρακάτω: «Μια μέρα θα πέσεις Άρχοντα πάνω στα ερείπια που δημιούργησες, κι ούτε αυτά δεν θα’ ναι πια δικά σου. Πρόλαβες πριν πέσεις κι υπόγραψες, να πουληθούν σε άλλον. Δεν σκέφτηκες να κρατήσεις, ούτε μια πέτρα καρποστάλ.
Και τότε, θα σου κοπεί το γέλιο άρχοντα».
